en la gxardenon kaj for inter la
arboj en la fono.)

ARNHOLM
(kiu sekvis ilin per la okuloj, turnas sin al _Wangel_) Cxu vi bone
konas tiun junan viron?

WANGEL
Ne, tute ne.

ARNHOLM
Cxu vi do sxatas, ke li tiel multe okupigxas pri la knabinetoj?

WANGEL
Cxu li faras? Tion mi tute ne rimarkis.

ARNHOLM
Tion vi devus ja kontroli, mi opinias.

WANGEL
Jes, vi certe pravas. Sed, bona Dio, kion mi faru, mi kompatinda
viro? La knabinetoj alkutimigxis prizorgi sin mem. Ili ne akceptas
kion ajn instruon, nek de mi nek de Ellida.

ARNHOLM
Ecx ne de sxi?

WANGEL
Ne. Cetere mi ne povas postuli, ke sxi miksigxu en tiajxon. Ne estas
facile por sxi. (interrompante) Sed ne estis ja _tio_, kion ni
priparolus. Diru do al mi, -- cxu vi pripensis la aferon? Pripensis
kion mi rakontis al vi?

ARNHOLM
Mi pensis pri nenio alia de kiam ni disigxis cxi-nokte.

WANGEL
Kaj kio do estas farebla?

ARNHOLM
Kara doktoro, mi opinias, ke vi kiel kuracisto devas scii tion pli
bone ol mi.

WANGEL
Ho, se vi nur scius, kiel malfacile estas por kuracisto gxuste decidi
pri malsanulo, kiun li korege amas! Kaj tio cxi ja ne estas ordinara
malsano. Cxi tie ne suficxas ordinara kuracisto, -- kaj ne ordinaraj
kuraciloj.

ARNHOLM
Kia estas sxi hodiaux?

WANGEL
Mi jxus vidis sxin, kaj sxi estis suficxe trankvila. Sed malantaux
sxiaj animstatoj kusxas io kasxita, kio neeblas por mi malkovri. Kaj
aldone sxi estas tiel sxangxigxema, kaprica, -- subite varia.

ARNHOLM
Certe sekvo de sxia malsana animstato.

WANGEL
Ne sole. En la profundo estas io denaska. Ellida apartenas al la
marhomoj. Jen la kauxzo.

ARNHOLM
Kiel do vere, kara doktoro?

WANGEL
Cxu vi ne rimarkis, ke la homoj cxe la vasta maro estas kvazaux
aparta specio? Estas kvazaux ili vivas la vivon de la maro. Estas en
ili ondado -- kaj ankaux malfluso kaj altmaro -- kaj en iliaj
pensmanieroj kaj en iliaj sentoj. Kaj ili ne lasas sin replanti. Ho,
mi devus pensi pri _tio_ antauxe. Estis peko kontraux Ellida preni
sxin for de sia loko kaj meti sxin cxi tien!

ARNHOLM
Cxu vi atingis al tiu opinio nun?

WANGEL
Jes, pli kaj pli. Sed mi estus ja devinta diri tion al mi mem
antauxe. Ho, funde mi ja sciis. Sed mi ne permesis al la penso sin
esprimi. Cxar mi ja tiel amis sxin, komprenu! Tial mi unue pensis pri
mi mem. Tiel tute nepravigeble egoisma mi tiam estis!

ARNHOLM
Hm, -- cxiu viro certe estas iomete egoisma en tiaj cirkonstancoj.
Cetere mi neniam notis tiun dif