uro. Oni ligis al li manojn kaj
piedojn. Nur post kiam li estis sekure ligita oni permesis ke mi lin
aliru. Mi lancxis min sur lian kompatindan ofenditan formon kaj
ploregis pro malgxojo sur lia brusto dum mia patro kaj mia tuta
familio min primokis kaj lin mistraktis per minacoj kaj hontigaj
epitetoj. Li toleris tiun malbontraktadon kun trankvila digno kiu
amatigis lin de mi ecx pli ol iam ajn kaj fierigis kaj felicxigis
min, benitan per la sxanco suferi kun li kaj por li. Mi auxdis mian
patron ordoni ke la pliagxuloj de la tribo kunvenigxu cele al jugxi
mian Kalulon por lia vivo.

"'Kio?' mi diris. 'Cxu antaux ol sercxi la perditan hokon?'

"'Cxu perditan hokon?' cxiuj kriegis priride. Kaj mia patro aldonis
moke: 'Retirigxu, cxiuj, kaj dece ekseriozigxu. Sxi deziras sercxi
tiun _perditan_ hokon. Ho, sendube sxi malkovros gxin.' Post kio
cxiuj ekridis denove.

"Mi ne perturbigxis. Mi sentis neniajn timojn, neniajn dubojn. Mi
diris:

"'En la nuna momento estas via vico ridi. Sed alvenos nia vico.
Atendu kaj konsciu.'

"Mi alprenis cxifonlampon, opiniante povi malkovri tiun mizeracxajxon
en nura momenteto. Kaj mi iniciatis mian sercxadon kun tiom da
memfido ke miaj tribanoj seriozigxis, ekante suspekti esti eble tro
hastintaj. Sed, ve! ho, ve! Ho, la amareco de cxi tiu sercxado.
Okazis profunda silento dum kiu oni povis nombri la fingrojn dek-dek
du fojojn. Tiam mia koro komencis malfortigxi kaj cxirkaux mi
rekomencigxis la kunmokado kiu dauxre plilauxtigxis kaj plicertigxis
gxis, kiam finfine mi rezignis, ili eksplodis en salvo post salvo da
kruda ridado.

"Neniu ekscios iam kion mi suferis tiam. Sed mia amo subtenis kaj
plifortigis min kaj mi aliris mian decan postenon flanke de Kalulo
kaj cxirkauxbrakis lian kolon kaj flustris en lian orelon, dirante:

"'Vi estas senkulpa, mia proprulo. Tion mi pricertas. Sed diru tion
al mi vi mem por min komfortigi por ke mi toleru kian ajn nin
atendantan estontecon.'

"Li respondis:

"'Tiel certege kiel mi staras mortorande en la nuna momento, mi estas
senkulpa. Trankviligxu, tial, ho, kontuzita koro! Estu en paco, ho,
vi spirado de miaj naztruoj, vivo de mia vivo!'

"'Nun, tial, alvenu la pliagxuloj!' Kaj dum mi eldiris la vortojn, mi
auxdis ekstere alproksimigxantan sonadon de knaranta negxo kaj tiam
vizion pri klinigxantaj formoj enirantaj lauxvice traporde--la
pliagxuloj.

"Mia patro akuzis plenceremonie la kaptiton kaj rakontis la eventojn
de la nokto. Li diri