mpatindan batonaspektan vagabondon kiu malvaloris kaj
kiel konversacianto kaj kiel mangxajxo. Ni gxojis povinte elektigi
lin antaux la alveno de helpo."

"Kaj tial la benita helpo ja alvenis finfine, cxu?"

"Jes, gxi alvenis iun brilan sunan matenon, jxus post la elekto.
Johano Murfio estis la elektito kaj ke neniam estis pli bona mi
bonvolas atesti. Sed Johano Murfio hejmenrevenis kun ni, en la trajno
alveninta nin savi, kaj vivis suficxe longan tempon por edzigxi kun
Vidvino Hariso--"

"Posteulino de--"

"Posteulino de nia unua elekto. Li edzigxis kun sxi kaj estas felicxa
kaj respektata kaj prospera ankoraux hodiaux. Ho, estis kiel romano,
sinjoro--estis kiel romanco. Jen estas mia haltejo, sinjoro. Mi
devas adiauxi. Kiam ajn vi havos la tempon pasigi unu-du tagojn cxe
mi, gxoje mi vin gastigos. Vi placxas al mi, sinjoro. Mi sentas
karecon estante kun vi. Vi povus placxi al mi ecx tiom kiom Hariso
mem, sinjoro. Bonan tagon, sinjoro, kaj bonan vojagxon."

* * * * *

Li estis for. Neniam en mia vivo mi min sentis tiel sxokita, tiel
afliktita, tiel mistifikita. Sed en mia animo mi gxojis pri lia
foriro. Malgraux lia afabla maniero kaj lia dolcxa vocxo, mi
tremacxis kiam ajn li direktis al mi sian malsatan rigardon kaj kiam
mi auxdis ke mi gajnis lian dangxeran karecon kaj ke mi staras antaux
lia estimo preskaux samnivele kiel la forpasinta Hariso, preskaux
senmovigxis mia koro.

Mi mistifikigxis preskaux preter priskribo. Mi ne dubis kion li
diris. Mi ne rajtis kontesti ununuran eron de deklaro tiel sigelita
per la honesteco de la vero kiel la lia. Sed gxiaj teruraj detaloj
supervenkis min kaj jxetis miajn pensadojn en senesperan konfuzon.
Mi vidis la konduktoron kiu min rigardis. Mi diris: "Kiu estas tiu
viro?"

"Li estis Kongresano foje, kaj bona Kongresano. Sed li estis kaptita
en la vagonoj en negxduno kaj preskaux malsatmortis. Li estis tiel
frostvundita kaj gxenerale frostigita kaj eluzita pro manko de
mangxajxo ke li malsanigxis kaj ekstercerbumigxis poste dum du-tri
monatoj. Li bonsanas nun krom ke li estas monomaniulo kaj kiam li
komencas paroli pri tiu malnova temo, li neniam cxesas antaux ol
elmangxi la tutan vagonplenon da homoj pri kiuj li parolas. Li jam
estus elmangxinta la tutan aron nun, krom ke li devis foriri. Li
scipovas reciti iliajn nomojn tiel facile kiel A-B-C. Kiam li
elmangxas cxiun krom si mem, li diras cxiam: 'Tiam kiam alvenis la
horo por la kutima