.
Katenis lin kelkaj supersticxaj efektoj rilate al la domo kiun li
enlogxis kaj kiun, jam de multaj jaroj, li neniam eliris--pro influo
kies supozita potenco li priskribis al mi en terminoj tro malklaraj
por ke mi ilin ripetu cxi-tie--influo efektivigita sur lian
spiriton, rezulte de longa suferado, li diris, far kelkaj strangajxoj
de la nuraj formo kaj substanco de lia familia domego--efekto
kiun la _fizika_ aspekto de la grizaj muroj kaj turetoj, kaj de la
malklara lageto kiun enrigardis tiuj cxiuj, trudis finfine al la
_spirito_ de lia ekzisto.

Li agnoskis tamen, kvankam hezite, ke granda parto de la stranga
malgxojo kiu lin tiel torturis devenis sendube de pli natura
kaj ege pli palpebla fonto--de la severa kaj longe dauxranta
malsano--efektive de la versxajne okazonta dissigxo--de tenere
amata fratino--lia sola kunestanto dum longaj jaroj--lia lasta
kaj sola parenco en la mondo. "Sxia forpaso," li diris, kun amareco
kiun neniam mi forgesos, "lin postlasos (lin la senesperan kaj la
malfortan) la lasta de la antikva Usxero-gento." Dum li parolis,
Damo Madelino (cxar tiel sxi nomigxis) trapasis malrapide foran
parton de la cxambro kaj, sen konscii pri mia cxeesto, malaperis. Mi
rigardis sxin kun nepra surprizo kunmiksita kun timego--tamen mi
malsukcesis ekspliki tiajn sentojn. Sensaco de stuporo ekpremis min
dum mia rigardo postsekvis sxiajn forirantajn pasxojn. Kiam iu pordo
fermigxis finfine post sxi, mia rigardo sercxis instinkte kaj avide
la vizagxon de la frato--sed li kasxintis gxin en la manoj kaj mi
rimarkis nur tion ke pli ol kutima paleco sternigxis sur la marasmaj
fingroj tra kiuj gutetis multaj pasiaj larmoj.

La malsano de Damo Madelino jam longan tempon rezistis la lertecon
de sxiaj kuracistoj. Konstanta apatio, iompostioma forvelkado
de la persono, kaj oftaj kvankam efemeraj tendencoj de parte
katalepsia karaktero estis la malkutima diagnozo. Gxis nun sxi
kontrauxstaris senmanke la premon de sia malsano kaj malkonsentis
finfine sin enlitigi; sed dum la vespero de mia alveno cxe la domo,
sxi cedis (kiel sxia frato min informis en la nokto kun nedirebla
maltrankvilego) al la sterna potenco de la detruanto; kaj mi eksciis
ke la ekvido gxuita de mi pri sxia persono estos sendube la lasta
kiun mi gxuos--ke la damon, almenaux en viva stato, mi ne plu vidos.

Dum pluraj sekvintaj tagoj sxian nomon menciis nek Usxero nek mi;
kaj dum tiu periodo mi min okupis pri seriozaj klopodoj mildigi
la melankolion d