eens beven," zei Leni.

"Maar hoe kwam poes toch boven? De deur van de voorkamer moet
opengestaan hebben."

"Poes wou in den koffer," versprak Hans zich, "maar dat mocht niet,
want Fritsje...."

"Fritsje? Is Frits dan boven?" vroeg mevrouw Van Brakel verbaasd. "Ik
dacht, dat jullie met hem in den tuin speelden."

"Fritsje zit in den koffer," lichtte Bob toe.

"In den koffer?" Allen keken verbaasd naar de tweelingen, toen Hans,
die opeens aan de verrassing van Leni dacht, zei: "Ja, 't is een
geheimpje, he Bobbie?"

De verwondering steeg ten top. Door holde naar boven, waar ze Fritsje
snikkend in den koffer vond zitten.

"Och, kleine vent, wat scheelt er aan?" Maar niettegenstaande het
diep ongelukkige gezichtje van Frits kon Door toch haar lachen niet
bedwingen, toen Frits tusschen het schreien door riep: "Ik--ik--wil
geen kippetje zijn, Dora, ik wil geen kippetje zijn."

Toen Door met het snikkende Fritsje beneden kwam en met vragen bestormd
werd, zei ze lachend:

"Wij vertellen niets, dat is nu _ons_ geheimpje, wat zeg jij, kleine
man?" Fritsjes verdriet, nu hij uit den koffer en weer bij moesje was,
was spoedig geleden.

Gelukkig was Julia gauw weer beter en toen Leni even de kamer
uit was, stelde vader voor, eerst de tweelingen en daarna Julia te
photografeeren. Kee werd in het geheim genomen. Die kwam daarom even
later Leni vragen, haar wat te helpen.

"Ik kom anders nooit klaar en jij kunt zoo mooi helpen, je doet
mij zooveel pleizier," beweerde ze. "Je werkt nog beter dan ik
zelf." En ze liet Leni koffie malen uit den treuren, totdat ze wel
voor een week genoeg had. En nadat de heer Van Brakel Bob en Hans
had gephotografeerd, beiden zittende in de sportkar, was hij met een
onuitputtelijk geduld bezig Julia te "nemen." Juist op 't moment,
dat het gaan zou, zag Julia, onbewust van 't gewichtige oogenblik,
een vlieg, waardoor haar rustige houding van even te voren geheel
veranderde en zij vol belangstelling het diertje met haar poot
trachtte te grijpen. Maar eindelijk, na herhaalde pogingen, stond
Julia er "prachtig" op. Fox, die eigenlijk ook op een kiekje moest,
was op dat oogenblik nergens te vinden en dus bleef het bij poes en
de tweelingen. Dolf stelde voor Toetie en Snoetie te fotografeeren,
maar deze twee waren vader veel te beweeglijk, zoodat er veel kans
zou zijn, dat Snoetie met twee koppen en Toet er misschien met twee
staarten opkwam en vader wist zeker, dat Leni op zoo'n portret van
haar