pibus sufficientiam nec regnis potentiam nec
reuerentiam dignitatibus nec celebritatem gloria nec laetitiam uoluptatibus
posse contingere." "An etiam causas, cur id ita sit, deprehendisti?" "Tenui
quidem ueluti rimula mihi uideor intueri, sed ex te apertius cognoscere
malim."

"Atqui promptissima ratio est. Quod enim simplex est indiuisumque natura,
id error humanus separat et a uero atque perfecto ad falsum imperfectumque
traducit. An tu arbitraris quod nihilo indigeat egere potentia?" "Minime,"
inquam. "Recte tu quidem. Nam si quid est quod in ulla re inbecillioris
ualentiae sit, in hac praesidio necesse est egeat alieno." "Ita est,"
inquam. "Igitur sufficientiae potentiaeque una est eademque natura." "Sic
uidetur." "Quod uero huiusmodi sit, spernendumne esse censes an contra
rerum omnium ueneratione dignissimum?" "At hoc," inquam, "ne dubitari
quidem potest." "Addamus igitur sufficientiae potentiaeque reuerentiam, ut
haec tria unum esse iudicemus." "Addamus, si quidem uera uolumus
confiteri."

"Quid uero," inquit, "obscurumne hoc atque ignobile censes esse an omni
celebritate clarissimum? Considera uero, ne quod nihilo indigere, quod
potentissimum, quod honore dignissimum esse concessum est, egere
claritudine quam sibi praestare non possit atque ob id aliqua ex parte
uideatur abiectius." "Non possum," inquam, "quin hoc uti est ita etiam
celeberrimum esse confitear." "Consequens igitur est ut claritudinem
superioribus tribus nihil differre fateamur." "Consequitur," inquam. "Quod
igitur nullius egeat alieni, quod suis cuncta uiribus possit, quod sit
clarum atque reuerendum, nonne hoc etiam constat esse laetissimum?" "Sed
unde huic," inquam, "tali maeror ullus obrepat ne cogitare quidem possum;
quare plenum esse laetitiae, si quidem superiora manebunt, necesse est
confiteri." "Atqui illud quoque per eadem necessarium est sufficientiae,
potentiae, claritudinis, reuerentiae, iucunditatis nomina quidem esse
diuersa, nullo modo uero discrepare substantiam." "Necesse est," inquam.
"Hoc igitur quod est unum simplexque natura, prauitas humana dispertit et
dum rei quae partibus caret partem conatur adipisci, nec portionem quae
nulla est nec ipsam quam minime affectat assequitur." "Quonam," inquam,
"modo?" "Qui diuitias," inquit, "petit penuriae fuga, de potentia nihil
laborat, uilis obscurusque esse mauult, multas etiam sibi naturales quoque
subtrahit uoluptates, ne pecuniam quam parauit amittat. Sed hoc modo ne
sufficientia q