atione
patefaciam, maneant modo quae paulo ante conclusa sunt." "Manebunt."
"Nonne," inquit, "monstrauimus ea quae appetuntur pluribus idcirco uera
perfectaque bona non esse quoniam a se inuicem discreparent cumque alteri
abesset alterum, plenum absolutumque bonum afferre non posse? Tum autem
uerum bonum fieri cum in unam ueluti formam atque efficientiam colliguntur,
ut quae sufficientia est, eadem sit potentia, reuerentia, claritas atque
iucunditas, nisi uero unum atque idem omnia sint, nihil habere quo inter
expetenda numerentur?" "Demonstratum," inquam, "nec dubitari ullo modo
potest." "Quae igitur cum discrepant minime bona sunt, cum uero unum esse
coeperint, bona fiunt; nonne haec ut bona sint, unitatis fieri adeptione
contingit?" "Ita," inquam, "uidetur." "Sed omne quod bonum est boni
participatione bonum esse concedis an minime?" "Ita est." "Oportet igitur
idem esse unum atque bonum simili ratione concedas; eadem namque substantia
est eorum quorum naturaliter non est diuersus effectus." "Negare," inquam,
"nequeo." "Nostine igitur," inquit, "omne quod est tam diu manere atque
subsistere quam diu sit unum, sed interire atque dissolui pariter atque
unum destiterit?" "Quonam modo?" "Vt in animalibus," inquit, "cum in unum
coeunt ac permanent anima corpusque, id animal uocatur; cum uero haec
unitas utriusque separatione dissoluitur, interire nec iam esse animal
liquet. Ipsum quoque corpus cum in una forma membrorum coniunctione
permanet, humana uisitur species; at si distributae segregataeque partes
corporis distraxerint unitatem, desinit esse quod fuerat. Eoque modo
percurrenti cetera procul dubio patebit subsistere unumquodque, dum unum
est, cum uero unum esse desinit, interire." "Consideranti," inquam, "mihi
plura minime aliud uidetur." "Estne igitur," inquit, "quod in quantum
naturaliter agat relicta subsistendi appetentia uenire ad interitum
corruptionemque desideret?" "Si animalia," inquam, "considerem quae habent
aliquam uolendi nolendique naturam, nihil inuenio quod nullis extra
cogentibus abiciant manendi intentionem et ad interitum sponte festinent.
Omne namque animal tueri salutem laborat, mortem uero perniciemque deuitat.
Sed quid de herbis arboribusque, quid de inanimatis omnino consentiam rebus
prorsus dubito."

"Atqui non est quod de hoc quoque possis ambigere, cum herbas atque arbores
intuearis primum sibi conuenientibus innasci locis, ubi quantum earum
natura queat cito exarescere atque interire non p