oogenblik dat de capitulatie in de
handen van Nana Sahib den troep slachtoffers stelde, reeds tot een
afgrijslijken moord gedoemd en dien de verrader beloofd had behouden
te Allahabad te zullen brengen.

Te midden van den onvoltooiden bouw, onderscheidde men nog
overblijfselen van steenen muren, sporen der verdedigingswerken,
die door generaal Wheeler [7] waren opgericht.

Kolonel Munro bleef langen tijd onbeweeglijk en zwijgend voor
deze overblijfselen. In zijne herinnering kwamen de afschuwelijke
voorvallen waarvan zij het tooneel geweest waren, levendiger terug. Na
den bungalow, waar lady Munro gelukkig geleefd had, de kazerne waarin
zij meer geleden had dan alles wat men zich kan voorstellen!

Nog bleef het bezoek over van den Bibi-Ghar, de woning waarvan de
Nana een gevangenis maakte, waar zich de put bevond op welks bodem
de slachtoffers in den dood vermengd waren geworden.

Toen Banks den kolonel zich naar deze zijde zag wenden, greep hij
hem bij den arm als om hem terug te houden.

Sir Edward Munro zag hem vlak in het gelaat en zeide op vreeselijk
kalmen toon:

"Kom, laat ons gaan!"

"Munro! ik bid je!...."

"Dan zal ik alleen gaan."

Er bleek niets aan te doen.

Wij hebben ons toen naar den Bibi-Ghar gewend, waaraan prachtig
aangelegde tuinen, beplant met fraaie boomen voorafgingen.

Er verheft zich daar een zuilengang in Gothischen stijl, van
octogonalen vorm. Hij omgeeft de plek waar de put zich bevindt,
welks opening nu met een bekleeding van steenen gesloten is. Het is
een soort van voetstuk, dat een standbeeld van wit marmer draagt, den
Engel van het Medelijden, een der laatste werken van den beeldhouwer
Marocchette voorstellende.

Het was lord Canning, gouverneur-generaal van Indie gedurende den
grooten opstand van 1857, die dit monument van boete en rouw deed
oprichten; het was vervaardigd naar de teekeningen van den kolonel
der genie Yule en lord Canning verkoos het uit zijne eigene middelen
te betalen.

Voor dezen put waarin de beide vrouwen, de moeder en de dochter, na
door de slachters van Nana getroffen te zijn, misschien nog levend
waren geworden, kon Sir Edward Munro zijne tranen niet inhouden. Hij
viel op zijne knieen op de steenen van het monument neder.

Sergeant Mac Neil weende naast hem in stilte.

Het hart ontzonk ons en woorden ontbraken ons om deze ontroostbare
smart te lenigen, hopende dat Sir Edward Munro daar zijne laatste
tranen zou weenen!

O! als hij een der ee