ij
werd letterlijk opgevolgd. Maar de slachtoffers waren niet meer. Zij
waren vermoord, verminkt, verscheurd! Toen kolonel Munro, twee dagen
later aangekomen, wilde beproeven, eenige overblijfselen van lady
Munro en haar moeder op te sporen, vond hij niets.... niets!"

Dit was het wat Banks mij, voor onze komst te Cawnpore had medegedeeld
en nu was het diezelfde plek waar de afgrijslijke moord gepleegd was,
die de kolonel wilde bezoeken.

Maar vooraf wilde hij den bungalow terugzien waar lady Munro gewoond
had, waar zij haar jeugd had doorgebracht, de woning waar hij haar
het laatst gezien had, den drempel waarop hij hare laatste omhelzingen
genoten had.

Deze bungalow was een klein eind buiten de voorsteden der stad gelegen,
niet ver van de lijn der militaire kantonnementen. Bouwvallen, stukken
zwarte muren, eenige omgevallen, verdorde boomen, was alles wat er
van de woning was overgebleven. De kolonel had niet gewild dat iets
hersteld werd. De bungalow verkeerde na zes jaren nog in denzelfden
toestand als de hand der brandstichters hem gebracht had.

Wij brachten een uur op die verwoeste plek door. Sir Edward Munro
waarde zwijgend onder die bouwvallen rond, waaruit zich zooveel
herinneringen voor hem opdeden. Zijne gedachten waren geheel vervuld
met dat gelukkige leven, dat niets hem voortaan kon teruggeven. Hij
zag het jonge meisje weder, gelukkig in het huis waar zij geboren was,
waar hij haar gekend had en somtijds sloot hij de oogen als om zich
haar nog beter te kunnen voorstellen.

Doch eindelijk, plotseling, alsof hij zich zelven geweld had moeten
aandoen, voerde hij ons met zich naar buiten.

Banks had gehoopt dat de kolonel zich alleen tot het bezoeken van dezen
bungalow bepalen zou.... Maar neen! Sir Edward Munro had besloten
tot de laatste toe de bitterheden uitteputten, die deze noodlottige
stad voor hem bewaard had! Na de woning van lady Munro, wilde hij de
kazerne wederzien waar zoovele slachtoffers, waaraan de krachtvolle
vrouw zich zoo heldhaftig had toegewijd, al de verschrikkingen van
een beleg hadden doorgestaan.

De kazerne was op de vlakte buiten de stad gelegen en men bouwde toen
een kerk op de plek waar de bevolking van Cawnpore een schuilplaats
had moeten zoeken. De weg daarheen was een macadamweg, beschaduwd
door fraaie boomen.

Daar was het eerste bedrijf van het vreeselijk treurspel
afgespeeld. Daar hadden lady Munro en hare moeder geleefd, geleden,
met den dood geworsteld tot het