la kuracisto survojis al la kadavrejo kaj
mi tenis surgenue mortotukon. Sed en malsanulejo oni lernas tiun
lecionon ke gajeco estas savo, cxar en etoso de suferado kaj morto,
pezigxo de koro baldaux paralizus utilon de mano se ne estus donacita
al ni la benita kapablo rideti.

Post unu horo mi ekrespondecis pri mia nova kliento, trovante
disipigxintaspektan knabon deknaux- aux dudekjaran delirantan en
la soleca cxambreto kaj nenian kunestanton krom la kontrabandulo
atendanta en la apuda cxambro. Interesigxante nepre pli pri la nigra
viro ol la blanka, tamen memorante la sugeston de la kuracisto ke
li estas "aroganta kaj fieracxa", mi rigardetis lin sekrete dum mi
cxirkauxaspergis la cxambron per kalkoklorido por purigi la aeron kaj
arangxis lauxguste la meblojn. Mi jam vidis multajn kontrabandulojn
sed neniam tiel belaspektan specon. Cxiujn nigrajn virojn oni nomas
"knaboj" ecx se ili estas grizharaj. Cxi tiu "knabo" estis almenaux
dudekkvinjara, fortikmembra kaj vireca kaj aspektis kiel homo neniam
timigita per mistraktado nek eluzita per premanta laboro. Li sidis
sur sia lito farante nenion. Vidigxis nenia libro, nenia pipo, nenia
plumo, nenia papero. Tamen nenion malpli apatian, malpli energian
ol liajn sintenon kaj mienon mi iam vidis. Rektaspine li sidis, kun
mano sur cxiu genuo, dum la okuloj fiksrigardis la nudan kontrauxan
muron, tiel sorcxite per iu absorbiga pensado ke li malkonsciis pri
mia cxeesto, kvankam la pordo staris aperte kaj miaj movoj nepre
ne estis senbruaj. Lia vizagxo duone forturnigxis sed mi aprobis
la guston de la kuracisto cxar la profilo kiun mi vidis disponis
cxiujn trajtojn de beleco apartenantajn al lia miksita raso. Li
estis pli kvarterona ol mulata, havis Saksajn trajtojn, Hispanan
hauxtkoloradon malheligitan pro malsxirmo, rozkolorajn lipojn kaj
vangojn, krispan hararon kaj okulojn plenajn je tiu pasia melankolio
kiu en tiaj homoj sxajnas cxiam starigi mutan proteston kontraux la
malobservita legxo ilin kondamninta ekde ilia naskigxhoro. Kion li
povus pripensadi? La malsana knabo sakris kaj deliris; mi rapidetis
tien kaj tien; pasxsonoj preterpasis la pordon; sonoriloj sonis; kaj
la konstanta mugxado de armeaj cxaregoj suprenvenis ekde la strato;
tamen li ne ekmovigxis. Mi jam vidis nigrajn homojn spertantajn tion
kion oni nomas "la nigra pauxtado" kiam, dum tagoj, ili nek ridetis,
nek parolis, apenaux mangxetis. Sed cxi tio estis pli ol tio cxar
la viro ne meditadis pasive pri iu et