rte vidas tra
siaj larmoj la sxajne malfelicxan perdon aliigxintan en respektindan
venkon. Kaj certege, aljugxigxis la beno de Dio kiam lia lojala animo
respondis al la Morto-alvoko: "Sinjoro, jen mi estas, kune kun la
fratoj kiujn vi havigis al mi."

La estonteco devos komprenigi kiom bone tiu batalo efektivigxis;
cxar kvankam Fuorto-Vagnero tiam nin defiis, publika antauxjugxo nun
moderigxas. Tial tra la kanonfumo de tiu nigra nokto la vireco de
la kolora raso brilas antaux multaj okuloj malvolintaj vidi, sonas
en multaj oreloj malvolintaj auxdi, venkas multajn korojn antauxe
malvolintaj kredi.

Kiam alvenis la novajxo ke ni estas bezonataj, neniu estis pli
felicxa ol mi pro la devo cxesi instrui kontrabandulojn, la nova
laboro kiun mi entreprenintis, kaj foriri flegadi "niajn knabojn",
kiel mia malhelhauxta grego tiel fiere nomumis la vunditojn de
la Kvindek-Kvara. Sentante pli da kontentigxo, dum mi surmetis
mian grandan antauxtukon kaj suprenfaldis miajn manumojn, ol se mi
vestigxus por la matena ellitigxo de la Prezidento, mi komencis
dejxori cxe Malsanulejo Numero Dek cxe Boforto. La sceno estis ege
konata, tamen stranga, cxar nur malhelaj vizagxoj suprenrigardis min
ekde siaj litacxoj sternitaj tiel dense laux la planko kaj mankis
al mi la akra akcxento de miaj Norduloj en la pli senhastaj, pli
dolcxatonaj vocxoj gxoje intervokantaj unu la alian aux respondantaj
al miaj demandoj per solida: "Ni rezignos n'niam, S'jorino, gxis kiam
mortos la lasta Sudulo," aux "Se nia gento 'stas libera, ni povas
toleri l' devon morti."

Pasante de lito al lito, strebante plenumi per unu manparo la laboron
de almenaux tri, iompostiome, lavante, mangxigante, vindante laux la
longa vico da zibelkoloraj herooj, kiam mi atingis la lastan soldaton
mi rekonis en li mian kontrabandulon. Li aspektis tiel maljune, tiel
eluzite, tiel morte debile kaj pale, mi neniam lin rekonintus sen
ekvidi la profundan cikatron sur lia vango. Tiu flanko kusxis supre
kaj tuj altiris mian rigardon. Tamen ecx tiam mi dubis, tiel acxe li
sxangxigxintis, gxis kiam mia rigardo atingis la identigilon super
lia kapo kaj legis la nomon: "Roberto Dano". Tio kaj trankviligis kaj
afekciis min cxar, memorante ke antauxe li havis nenian nomon, mi
konsciis ke li prenis la mian. Mi deziregis ke li parolu al mi, ke li
rakontu al mi kiel li fartis ekde eliri mian vidkampon kaj permesu
ke mi alportu al li kelkajn etajn servojn intersxangxe de la multaj
servoj kiujn li