gitur esse
dicimus Christum. Quod si ita est, unam quoque Christi sine dubitatione
personam esse necesse est. Nam si duae personae essent, unus esse non
posset; duos uero esse dicere Christos nihil est aliud nisi praecipitatae
mentis insania. Cur enim omnino duos audeat Christos uocare, unum hominem
alium deum? Vel cur eum qui deus est Christum uocat, si eum quoque qui homo
est Christum est appellaturus, cum nihil simile, nihil habeant ex
copulatione coniunctum? Cur simili nomine diuersissimis abutatur naturis,
cum, si Christum definire cogitur, utrisque ut ipse dicit Christis non
possit unam definitionis adhibere substantiam? Si enim dei atque hominis
diuersa substantia est unumque in utrisque Christi nomen nec diuersarum
coniunctio substantiarum unam creditur fecisse personam, aequiuocum nomen
est Christi et nulla potest definitione concludi. Quibus autem umquam
scripturis nomen Christi geminatur? Quid uero noui per aduentum saluatoris
effectum est? Nam catholicis et fidei ueritas et raritas miraculi constat.
Quam enim magnum est quamque nouum, quam quod semel nec ullo alio saeculo
possit euenire, ut eius qui solus est deus natura cum humana quae ab eo
erat diuersissima conueniret atque ita ex distantibus naturis una fieret
copulatione persona! Secundum Nestorii uero sententiam quid contingit noui?
"Seruant," inquit, "proprias humanitas diuinitasque personas." Quando enim
non fuit diuinitatis propria humanitatisque persona? Quando uero non erit?
Vel quid amplius in Iesu generatione contingit quam in cuiuslibet alterius,
si discretis utrisque personis discretae etiam fuere naturae? Ita enim
personis manentibus illic nulla naturarum potuit esse coniunctio, ut in
quolibet homine, cuius cum propria persona subsistat, nulla est ei
excellentissimae substantiae coniuncta diuinitas. Sed fortasse Iesum, id
est personam hominis, idcirco Christum uocet, quoniam per eam mira quaedam
sit operata diuinitas. Esto. Deum uero ipsum Christi appellatione cur
uocet? Cur uero non elementa quoque ipsa simili audeat appellare uocabulo
per quae deus mira quaedam cotidianis motibus operatur? An quia
inrationabiles substantiae non possunt habere personam qua[64] Christi
uocabulum excipere possint[65]? Nonne in sanctis hominibus ac pietate
conspicuis apertus diuinitatis actus agnoscitur? Nihil enim intererit, cur
non sanctos quoque uiros eadem appellatione dignetur, si in adsumptione
humanitatis non est una ex coniunctione persona. Sed dicat forsi