10

III.

Then fled the night and darkness did me leave.
Mine eyes their wonted strength receive,
As when swift Corus spreads the stars with clouds
And the clear sky a veil of tempest shrouds
The sun doth lurk, the earth receiveth night.
Lacking the boon of starry light;
But if fierce Boreas, sent from Thrace, make way
For the restoring of the day,
Phoebus with fresh and sudden beams doth rise,
Striking with light our wondering eyes.

III.

Haud aliter tristitiae nebulis dissolutis hausi caelum et ad cognoscendam
medicantis faciem mentem recepi. Itaque ubi in eam deduxi oculos
intuitumque defixi, respicio nutricem meam cuius ab adulescentia laribus
obuersatus fueram Philosophiam. "Et quid," inquam, "tu in has exilii nostri
solitudines o omnium magistra uirtutum supero cardine delapsa uenisti? An
ut tu quoque mecum rea falsis criminationibus agiteris?

"An," inquit illa, "te alumne desererem nec sarcinam quam mei nominis
inuidia sustulisti, communicato tecum labore partirer? Atqui Philosophiae
fas non erat incomitatum relinquere iter innocentis; meam scilicet
criminationem uererer et quasi nouum aliquid acciderit, perhorrescerem?
Nunc enim primum censes apud inprobos mores lacessitam periculis esse
sapientiam? Nonne apud ueteres quoque ante nostri Platonis aetatem magnum
saepe certamen cum stultitiae temeritate certauimus eodemque superstite
praeceptor eius Socrates iniustae uictoriam mortis me adstante promeruit?
Cuius hereditatem cum deinceps Epicureum uulgus ac Stoicum ceterique pro
sua quisque parte raptum ire molirentur meque reclamantem renitentemque
uelut in partem praedae traherent, uestem quam meis texueram manibus,
disciderunt abreptisque ab ea panniculis totam me sibi cessisse credentes
abiere. In quibus quoniam quaedam nostri habitus uestigia uidebantur, meos
esse familiares inprudentia rata nonnullos eorum profanae multitudinis
errore peruertit.

Quod si nec Anaxagorae fugam nec Socratis uenenum nec Zenonis tormenta
quoniam sunt peregrina nouisti, at Canios, at Senecas, at Soranos quorum
nec peruetusta nec incelebris memoria est, scire potuisti. Quos nihil aliud
in cladem detraxit nisi quod nostris moribus instituti studiis improborum
dissimillimi uidebantur. Itaque nihil est quod admirere, si in hoc uitae
salo circumflantibus agitemur procellis, quibus hoc maxime propositum est
pessimis displicere. Quorum quidem tame