ae nondum sunt, nec ea quae jam non sunt, nec ea
quae nulla mora extenduntur, nec ea quae terminos non habent: nec futura
ergo nec praeterita, nec praesentia, nec praetereuntia tempora metimur; et
metimur tamen tempora.

35. "Deus creator omnium;" versus iste octo syllabarum, brevibus et longis
alternat syllabis. Quatuor itaque breves; prima, tertia, quinta, septima,
simplae sunt ad quatuor longas; secundam, quartam, sextam, octavam. Hae
singulae ad illas singulas duplum habent temporis; pronuntio*, renuntio, et
ita est quantum sentitur sensu manifesto. Quantum sensus manifestus est,
brevi syllaba longam metior, eamque sentio habere bis tantum. Sed cum
altera post alteram sonat, si prior brevis, longa posterior, quomodo tenebo
brevem, et quomodo eam longae metiens applicabo, ut inveniam quod bis
tantum habeat; quandoquidem longa sonare non incipit, nisi brevis sonare
destiterit? Ipsamque longam num praesentem metior, quando nisi finitam non
metior? Ejus autem finitio, praeteritio est. Quid ergo est quod metiar? Ubi
est, qua* metior, brevis? ubi est longa quam metior? Ambae sonuerunt,
avolaverunt, praeterierunt, jam non sunt; et ego metior, fidenterque
respondeo, quantum exercitato sensu fiditur, illam {223} simplam esse,
illam duplam, in spatio scilicet temporis. Neque hoc possum, nisi quia
praeterierunt et finitae sunt. Non ergo ipsas quae jam non sunt, sed
aliquid in memoria mea metior quod infixum manet.

36. In te, anime meus, tempora metior; noli mihi obstrepere: quod est, Noli
tibi obstrepere turbis affectionum tuarum. In te, inquam, tempora metior;
affectionem quam res praetereuntes in te faciunt, et cum illae
praeterierint manet, ipsam metior praesentem, non eas* quae praeterierunt
ut fieret: ipsam metior, cum tempora metior. Ergo aut ipsa sunt tempora,
aut non tempora metior. Quid cum metimur silentia, et dicimus illud
silentium tantum tenuisse temporis, quantum illa vox tenuit? Nonne
cogitationem tendimus ad mensuram vocis, quasi sonaret, ut aliquid de
intervallis silentiorum in spatio temporis renuntiare possimus? Nam et voce
atque ore cessante, peragimus cogitando carmina, et versus et quemque
sermonem, motionumque dimensiones quaslibet, et de spatiis temporum,
quantum illud ad illud sit renuntiamus, non aliter ac si ea sonando
diceremus. Si voluerit aliquis edere longiusculam vocem, et constituerit
praemeditando quam longa futura sit; egit utique iste spatium temporis in
silentio, memoriaeque commendans coe