itatis tuae, valde mutabilitatem suam prae dulcedine
felicissimae contemplationis tuae cohibet, et sine ullo lapsu ex quo facta
est inhaerendo tibi, excedit omnem volubilem vicissitudinem temporum. Ista
vero informitas, _terra* invisibilis et incomposita_, nec ipsa in diebus
numerata est. Ubi enim nulla species, nullus ordo; nec venit quidquam, nec
praeterit: et ubi hoc non fit; non sunt utique dies, nec vicissitudo
spatiorum temporalium. {230}

[Sidenote: X. A Deo cupit edoceri.]

10. O lumen Veritas, lumen cordis mei, non tenebrae meae loquantur mihi.
Defluxi ad ista et obscuratus sum; sed hinc etiam, hinc adamavi te. Erravi
et recordatus sum tui. Audivi vocem tuam post me ut redirem, et vix audivi
propter tumultus impacatorum[312]*. Et nunc ecce redeo aestuans et anhelans
ad fontem tuum. Nemo me prohibeat; hunc bibam, et tunc vivam. Non ego vita
mea sim, male vixi ex me, mors mihi fui; et in te revivisco*. Tu me
alloquere, tu mihi sermocinare. Credidi Libris tuis, et verba eorum arcana
valde.

[Sidenote: XI. Quid a Deo didicerit.]

11. Jam dixisti mihi, Domine, voce forti in aurem* interiorem, quia tu
aeternus es, [Sidenote: 1 Tim. 6, 16.]_solus habeas immortalitatem_[313];
quoniam ex nulla specie motuve mutaris, nec temporibus variatur voluntas
tua; quia non est immortalis voluntas, quae alia et alia est. Hoc in
conspectu tuo claret mihi, et magis magisque clarescat, oro te, atque in ea
manifestatione persistam sobrius sub alis tuis. Item dixisti mihi, Domine,
voce forti in aurem interiorem, quod omnes naturas atque substantias quae
non sunt quod tu es, et tamen sunt, tu fecisti; et hoc solum a te non est,
quod non est; motusque voluntatis a te, qui es, ad id quod minus est, quia
talis motus delictum atque peccatum est[314]; et quod nullius peccatum aut
tibi nocet, aut perturbat ordinem imperii tui vel in primo vel in imo[315].
Hoc in conspectu tuo claret mihi, et magis magisque clarescat, oro te,
atque in ea manifestatione persistam sobrius sub alis tuis.

12. Item dixisti mihi voce forti in aurem interiorem, quod nec illa
creatura tibi coaeterna est, cujus voluptas* tu solus es, teque
perseverantissima castitate[316] hauriens, mutabilitatem suam nusquam et
nunquam exserit[317], et te sibi semper praesente, ad quem toto affectu se
tenet, non habens futurum quod {231} exspectet, nec in praeteritum
trajiciens[318] quod meminerit, nulla vice variatur, nec in tempora ulla
distenditur. O beata, si qua ista est, inha