en weinig eigenwaan was. Onderwijl
kwamen er hoe langer hoe meer wandelaars op de kade. Het wemelde er
van zeelieden van verschillenden landaard, kooplieden, makelaars,
kruiers en fellahs. De mailboot kon blijkbaar ieder oogenblik aankomen.

Het weer was dien dag vrij mooi, doch nog al koud door den
oostenwind. Eenige minaretten staken boven de stad uit en werden
verlicht door de bleeke zonnestralen. Een havenhoofd van twee mijlen
lengte strekte zich ten zuiden als een arm van de reede van Suez
uit. Vele visschersbooten en kustvaarders zwierven op de golven der
Roode Zee rond; in eenige daarvan herkende men door hun sierlijken
bouw nog het model der oude galei.

Onder deze menigte rondwandelende, nam Fix, krachtens de gewoonte
aan zijne betrekking eigen, iedereen in het voorbijgaan op.

Het was juist half elf.

"Maar zij komt niet!" riep hij wanhopend uit, toen hij de klok
hoorde slaan.

"Zij kan niet ver meer af zijn," antwoordde de consul.

"Hoe lang zou zij te Suez toeven?" vroeg Fix.

"Vier uren. Juist den tijd om kolen in te nemen. Van Suez naar Aden,
aan het uiteinde van de Roode Zee, is de afstand dertien honderd en
tien mijlen en moet men een voorraad van brandstoffen innemen."

"En van Suez gaat deze boot rechtstreeks naar Bombay?"

"Rechtstreeks zonder ergens aan te leggen."

"Welnu," zeide Fix, "zoo de dief dezen weg en die boot heeft gekozen,
dan moet het zijn plan zijn om te Suez aan wal te gaan, ten einde
langs een anderen weg in een der hollandsche of fransche bezittingen
in Azie te komen. Hij zou in Indie niet veilig zijn, want dat is
engelsch grondgebied."

"Als het ten minste geen schrander man is," antwoordde de consul. "Een
engelsch misdadiger is altijd beter te Londen verborgen dan in den
vreemde."

Na dit gezegde, dat stof tot veel nadenken gaf aan den inspecteur,
ging de consul naar zijn bureau niet ver van daar. Fix bleef alleen
achter, in een zeer zenuwachtigen toestand, en met het bepaald
voorgevoel, dat de dief zich aan boord der Mongolia moest bevinden. En
waarlijk, zoo deze schurk Engeland verlaten had met het plan om naar
de Nieuwe Wereld te gaan, moest de weg over Indie wel de voorkeur
hebben boven de Atlantische Zee, daar deze minder bewaakt werd of
moeielijker te bewaken was dan laatstgenoemde. Fix bleef niet lang
aan zijne overpeinzingen overgelaten. Een schril gefluit kondigde
de nadering der mailboot aan. Alle kruiers en fellahs haastten zich
naar de aanlegplaats, en e