ie, door een geheim
protocol, de hertogen van Nemours en Leuchtenberg uitgesloten; en
Frankrijks gezant, die eerst Palmerston omtrent Nemours' verkiezing had
gepolst en met bedreigingen was afgewezen, had dit besluit moeten
onderteekenen. Meer nog, wanneer men te Londen de overigens verwachte, maar
toch indrukmakende verkiezing van Nemours vernam, werden Sebastiani en
Talleyrand verplicht de Conferentie gerust te stellen, door de plechtige
verzekering dat Frankrijk zich bij die uitsluiting hield (5en-7en
Februari).

Het was 's anderendaags dat de Belgische afvaardiging, -- Surlet de
Chokier, Lehon, de Brouckere, F. de Merode -- die in hare naiveteit het
besluit van het Congres aan Louis-Philippe moest overbrengen, te Parijs
aankwam. Met de grootste hoffelijkheid ontvangen, zag de deputatie het
koninklijk gehoor van dag tot dag verschuiven, en eindelijk op den 17en
vaststellen; want de regeering, genepen tusschen de oproerige eischen van
de annexatiepartij en hare verbintenissen tegenover Europa, zat in erge
verlegenheid.

Intusschen ontving het Voorloopig Bewind van Lord Ponsonby mededeeling van
het nieuwe Protocol van Londen, met Talleyrand's handteekening bekleed (9en
Februari). In zijne verwaande verblindheid zond het de boodschap terug;
alleen Lebeau, de beroemde liberale redenaar, zag klaar in de diplomatische
sluwheid van Frankrijk, en maakte er 't Diplomatisch Comiteit een verwijt
van, zich te hebben laten bedotten.

Onder de Parijsche ministers waren er verschillende nochtans, die tot de
aanvaarding overhelden, en Louis-Philippe's oudste zoon ondersteunde
krachtdadig hunne meening; maar Frankrijk lag gekluisterd door de
noodwendigheid van den vrede en door de besluiten van de Conferentie. Reeds
den 14en wist men te Brussel dat Louis-Philippe weigeren moest, en voor de
leden van de deputatie was het antwoord niet twijfelachtig meer. Wanneer
den 17en Surlet de Chokier en zijne gezellen voor den koning gebracht
werden en het besluit van het Congres voorlazen, verklaarde Louis-Philippe
met geveinsde ontroering dat het hem smartte zijne vaderlijke wenschen te
moeten offeren aan Frankrijks belangen, die hem dwongen te weigeren; maar
hij verzekerde den nieuwen Staat zijne bescherming: de toer was gespeeld,
Leuchtenberg's candidatuur was gevallen!

"Welk vertrouwen, schreef Palmerston dienaangaande, kan men in eene
regeering stellen, die met slinksche streken omgaat, zooals de raadgevers
van Louis-Philippe tegenover