ata en tiu kategorio. Kelkaj
komitatanoj urgxproponis pendumi lin kiel eblan ekzemplon kaj certan
rimedon rehavigi al si el liaj posxoj la sumojn kiujn li gajnis de
"Estas kontrauxjuste," diris Jacxjo Hvilero, "permesi cxi tiun junulon
de Rora-Kampadejo--nepran fremdulon--forporti nian monon." Sed kruda
sento de justeco enlogxanta la brustojn de tiuj bonsxancintaj gajni
monon de S-ro Okhursto nuligis tiun pli rigidan lokalan antauxjugxon.

S-ro Okhursto prikonsentis sian kondamnon kun filozofia trankvilo, des
pli trankvile cxar li konsciis pri la hezito de siaj jugxistoj. Li estis
troa vetludisto por ne agnoski la fatalon. Liaopinie la vivo estis plej
ideale malcerta ludo kaj li rekonis la kutiman procenton favorantan la
disdoniston.

Aro da armilhavaj viroj akompanis la forpelitan malicon de
Poker-Ebenajxo gxis la limoj de la setlemento. Krom S-ro Okhursto,
konate kiel aplombe senesperiga viro, kaj por timigi kiun la armita
eskorto estis destinita, la ekzilita kompanio konsistis el juna
virino konata senceremonie kiel "La Dukino;" cetera gajninta la
malfelicxan titolon "Patrino Sxiptono;" kaj Onklo Vilcxjeto, suspektata
kluzsxtelisto kaj konfirmita drinkemulo. La kavalkado instigis
neniajn komentojn cxe la spektantaro kaj nenian vorton eldiris la
eskorto. Kiam oni atingis la ravinon signalantan la plej foran limon
de Poker-Ebenajxo, nur tiam la estro parolis mallonge kaj koncize. La
ekzilitojn oni malpermesis reveni je la risko de iliaj vivoj.

Post la malapero de la eskorto, iliaj enfermitaj sentoj elversxigxis en
kelkaj histeriaj larmoj flanke de la Dukino, iom da maldeca lingvajxo
fare de Patrino Sxiptono kaj Partia salvo da sakrajxoj cxe Onklo
Vilcxjeto. Silentis nur la filozofia Okhursto. Trankvile li auxskultis
la deziron de Patrino Sxiptono eltrancxi ies koron, la ripetitajn
deklarojn de la Dukino ke sxi mortos sur la vojo kaj la timigajn
fivortojn kiujn sxajnis elsaltigi Onklo Vilcxjeto dum li rajdis
antauxen. Kun la facila bonhumoro karakterizantan lian specon, li
postulis intersxangxi sian propran rajdbeston, Kvin-Punktajxon, kaj
la lamentindegan mulon kiun rajdis la Dukino. Sed ecx cxi tiu faro
malsukcesis kuntiri la kompanion en ajnan pli proksiman kunsimpation. La
juna virino rearangxis siajn iom cxifitajn plumojn kun malforta velkinta
koketado; Patrino Sxiptono rigardis kun malbonvolo la proprietanton de
Kvin-Punktajxo kaj Onklo Vilcxjeto kunigis la tutan vojagxantaron en
sola vastskala anatemo.

La