La malpitoreska starejo, la kruda kaj malbela silueto, la malplacxaj
detaloj kiuj diferencigas la nestokonstruadon de la Kalifornia ministo,
cxiuj cxeestis, dum aldone apudestis la morneco de putrado. Kelkajn
pasxojn malproksime estis kruda enfermejo, kiu, en la malmultaj tagoj
de la geedza felicxo de la Partnero de Tenesio, rolis kiel gxardeno,
sed nun estis superkreskinta je filikoj. Dum ni alproksimigxis ni
surprizigxis ekkonsciante ke tio kion ni supozis esti lastatempa
entrepreno de kultivado estis rompita tero cxirkaux malfermita tombo.

La cxaro estis haltigita antaux la enfermejo, kaj malakceptinte la
proponojn de helpo kun la sama mieno de simpla memdependo kiun li jam
elmontris tra la tuta afero, la Partnero de Tenesio levis la krudan
cxerkon sur sian dorson kaj kusxigis gxin solapersone en la malprofunda
tombo. Tiam li najlfermis la tabulon funkciantan kiel kovrilo, kaj
suririnte la altajxeton de tero apud gxi, li demetis sian cxapelon kaj
visxegis malrapide sian vizagxon per sia vakertuko. Tion la homamaso
jugxis preludo de prelego kaj sin arangxis diverspoze sur stumpoj kaj
rokegoj, kaj sidis atendante.

"Kiam viro kuras libere," komencis diri malrapide la Partnero de
Tenesio, "jam dum la tuta tago, kion li faru tute nature? Nu, li
hejmenrevenu. Kaj se li estas en malbona kondicxo por hejmenreveni,
kion faru lia pli bona amiko? Nu, li hejmenrevenigu lin. Kaj jen estas
Tenesio kiu kuris libere gxis nun kaj ni hejmenrevenigas lin post liaj
vagiradoj." Li pauxzis kaj alprenis kvarceron, frotis gxin mediteme
sur sian manikon kaj pluparolis: "Ne estas la unua fojo kiam mi portis
lin surdorse, kiel vi vidis min jxuse. Ne estas la unua fojo kiam mi
alportis lin al cxi tiu cxi kabano kiam maleblis al li sin helpi; ne
estas la unua fojo kiam mi kaj Jxaninjo atendis lin sur tiu jen monteto
kaj alprenis lin kaj tial hejmenigis lin kiam maleblis al li paroli kaj
li ne rekonis min. Kaj nun ke jen estas la fina fojo, nu"--li pauxzis
kaj frotigis la kvarcon legxere sur sia manikon--"vi vidas, estas iom
malfacile por lia partnero. Kaj nun, sinjoroj," li aldonis abrupte,
enmanigante sian longtenilan sxovelilon, "la cer'monio finfinigxis; kaj
miaj dankoj, kaj la dankoj de Tenesio, al vi por via komplezo."

Malagnoskante cxiujn proponojn de helpo, li komencis plenigi la tombon,
turnante la dorson al la homamaso, kiu post kelkmomenta hezitado,
retirigxis iom post iom. Dum ili transiris la kresteton kiu kasxis
Sablo-Baron de