icht, in uw oogen, in uw
bewegingen, ik weet niet wat, maar iets beters dan in andere menschen,
iets, dat, heel welsprekend, alleen tot mijn ziel sprak. Dat alles is
zoo fijn en zoo vreemd; ik kan daar nauwlijks duidelijker over praten.
Maar u zal weer vinden, dat ik te ver ga, niet waar? Of dat ik dweep?

--Ik zou zeker nooit gedacht hebben dat u zoo een idealist, en zoo een
sensitivist was, sprak Cecile zacht.

--Mag ik wel zoo tot u spreken?

--Waarom niet? vroeg zij, om niet te behoeven te antwoorden.

--Omdat u misschien bang is, dat ik u zou kunnen compromitteeren ...

--Ik ben daar geen oogenblik bang voor! hernam zij hoog, als minachtende
de menschen.

Zij zwegen even. Dat teeder-broze, dat zoo licht breken kon, hing nog
tusschen hen, fijn, als een herfstdraad, die hen vereenigde. Eene
atmosfeer van verlegenheid was om hen. Zij voelden, dat er
beteekenisvolle woorden tusschen hen gewisseld waren. Cecile wachtte
even, tot hij weer spreken zou. Maar, toen hij zwijgen bleef, begon zij,
dapper:

--Ik stel het op hooge waarde, dat u zoo tot me gesproken heeft. U heeft
gelijk: u heeft me wel heel veel van u gegeven. Ik wou u nu verzekeren,
dat alles wat u me gegeven heeft, heel veilig bij me zal zijn. En ik
geloof, dat ik u nu beter begrijp, dat ik u beter zie.

--Ik zou u gaarne iets vragen, maar ik durf niet! sprak hij.

Zij glimlachte om hem aan te moedigen.

--Neen heusch, ik durf niet! herhaalde hij.

--Wil ik er dan naar raden? schertste Cecile.

--Ja, wat denkt u?

Zij zag even de kamer rond, toen naar het kleine tafeltje met de boeken.

--Emersons Essays? ried ze ten laatste.

Maar Quaerts schudde zijn hoofd en lachte.

--Neen, dank u! sprak hij. Die heb ik me al aangeschaft. O, neen, ik zou
u veel meer willen vragen dan een boek te leen.

--Wees dan dapper en vraag het! schertste Cecile voort.

--Ik durf niet! herhaalde hij. Ik zou het ook niet onder woorden kunnen
brengen.

Ze zag hem ernstig aan, in zijne oogen, die haar geheel openblonken, en
toen sprak ze:

--Ik weet, wat u me vragen wil, maar ik zal het niet zeggen. Dat moet
_u_ doen: zoek dus uw woorden.

--Als u het dan weet, vergunt u me dan het u te zeggen?

--Ja, want als ik het goed weet, is het niets wat u niet zou kunnen
vragen.

--Het zou toch een heele groote gunst zijn ... Want laat me u vooraf
zeggen, dat ik me geheel en al als iemand van lager orde beschouw dan u!

Eene schaduw waasde over heur gelaat; haar mon