Injet' silentis en malfort'.
Dirigxis iu eta vort'
en flustra klar': Patrino.
Intenco kia! Cxu kasxi sin?
Sxi hontos antaux la patrin'.
Ne tauxgas ke sxi plendas.
Abisma fin' atendas.

Doloras kor' pro pek' kaj hont'.
Ekstaras el mistera font'
estajxo negxe hela.
Pendas ricxe la mantel'.
Injeto petas en sxancel'
al la fratin' fidela
por help' en sort' kruela.

"Beata, kara, vi fratin'!
Min helpu! Morto prenos min.
Al inferul' mi jesis.
Laux fipotenco de Satan'
li kaptis min per sia man'.
Min gardi mi forgesis,
per jxur' al li promesis."

"Vin turnu al kreant' de l' sun'.
Ne tute vi perdigxis nun,
fratinjo, en hororo.
Retiru vin per forta kor'!
Trinkajxon pekan jxetu for!
Toleru en doloro!
-- Kreigxis vi al gloro."

Forsxvebas kanto kaj vizi';
denove sola staras sxi
en la inico sia.
Batalas sxi gxis venka fin'.
Rekuragxigxas la anim'
per sxia pregxo pia.
Sxin savas "Patro Nia".

Returnas sxi en laca kur',
retrovas ejon de l' terur',
ektiras la pordacxon.
"Ne volas helpon mi de vi!
Mi turnas min de vojo cxi!"
Sxi jxetas botelacxon
en flaman ardantajxon.

Peza momento

La longa vintro finigxas,
kantante je sia forir'.
Deklivoj blankaj brunigxas;
sxvele fluas river'.
Anstatauxas radoj glitilojn
sur vojo, vojeto kaj pad'.
Drivdusxas pluv' la altejojn
kaj domojn per frida gutad'.

Jen ene en la cxambreto
sur alta kaj mola lit'
delira en sia dormeto
kusxas malsana Injet'.
Sxi dormas je tristaj tonoj
tra fendoj en trunka mur'.
Parolas multaj sonoj
en venta, elmara susur'.

En dorm' sxi lamente sopiras,
ke kantu la vent' pri la sort'.
Pri tiu ton' sxi deziras,
ke estu gxi tono de mort'.
La knab' plenumonta la verkon
edzigxi kun in' en perfid'
renkontu la nigran cxerkon
kun Injo en frida rigid'.

Sed dorme juneco fortigxas
kiel nokte sxvela burgxon'.
Injeto sin ellitigas.
Li rajdas al kirka dom'.
Cxe verda fenestro sxi sidas,
turnigxas rigard' al nord'.
La nuptaron la sun' eklumigas,
kaj gajigas ludista kord'.

Al lit' sxi returnigxas;
ekkaptis sxin malfort'.
La vangoj de larmoj bruligxas,
sed palaj kvazaux pro mort'.
Tordigxas sxi noktojn kaj tagojn
en senripoza sku',
kaj falas en lamentadojn
ke devas sxi vivi plu.

Kun hajlo kaj splitoj glaciaj
kaj morda, frostiga pov'
la vento-tagoj vintraj
tu