gos tuj kiam ajn mi trovos la Fragokoloran Sorcxiston."

Subite li cxesis, vidante ke la virino lin mokas. Sxi jam ekprenis la
supon, sxajne for de lia busxo mem kaj, lauxte kaj akre ridanta, sxi
montris lin per sia grasa montrafingro. Altirataj de sxia ridado, cxiuj
kamparanoj alkuris kriantaj:

"Kio estas, Patrino Mikaelo? Kio estas la sxerco? Diru, por ke ni ankaux
povu ridi; cxar ni devas ridi, vi scias. Ridado estas nia devo."

"Li petas ke oni kredite donu al li pelvon da supo," ridacxis la
maljunulino, "kaj li diras, ke li pagos al mi, kiam li trovos la
Fragokoloran Sorcxiston."

Pri tio cxiuj kamparanoj hxore ridegis, gxis kiam ecx la montetoj
resonis.

"Mi ne komprenas pri kio vi ridas," kolere kriis la Princo; "mi opinias
ke vi estas malsagxuloj."

"Kompreneble ni estas!" respondis la ridantaj kamparanoj. "Esti malsagxe
estas nia devo. Se ni ne povas ridi pri io, ni ridas pri nenio, cxar tiu
cxi estas Malsagxurbo, la plej gaja urbo en Gajlando."

"Sed," demandis Vanc' ofendite, "cxu neniu cxi tie ion scias? Cxu neniu
posedas iom da sagxo?"

"Certe ne," diris la aliaj. "Kiu zorgas pri sciado, kaj kion sagxo
utilas? Ni gxuas la vivadon, kaj tio por ni suficxas."

La Princo volis riprocxi la kamparanojn, cxar ili tiel malsagxe babilis;
sed la vortoj strange sonis al li bone konataj, kaj li subite memoris,
ke li mem foje ilin uzis, kiam lia instruisto instigis lin, ke li lernu
pri frakcioj ordinaraj.

Intertempe la kamparuloj, cxiam avidaj de novajxo, deziregis ekscii, kio
estas en la mistera dometo portata de la Princo.

"Se gxi estas spektaklo," ili kriis, "malfermu la kesteton kaj starigu
la marionetojn. Ni sopiras al io nova, por ke ni gxin ridu."

Sed la Princo ne opiniis, ke placxus al la geregxoj, esti priridataj de
amaso da oscedantaj terkulturistoj. Kompreneble, li ilin antauxe
montris, sed private, ne kiel efektivan spektaklon cxe kampara foiro.
Antaux kelke da tagoj tio tute ne hontigus la Princon; sed suferado kaj
malfacilajxoj rapide sxangxadis Vancon en knabon tre malsamspecan de tiu
princo, kiu, antaux kelke da tempo, malesperigis sian kompatindan
instruiston, kaj turmentis la tutan korteganaron.

Tamen, la mizera vojiranto pripensis ke, cxar nur pagante monon oni
povas ricevi mangxajxojn, oni iamaniere devas monon akiri; se ne, la
korteganaro kaj li mem certe mortos pro malsato. Ankaux li ekpensis ke,
ecx se lia familio ankoraux havas sentojn, cxi tiuj devas esti tiel
etaj, ke ili e