'et met jou?

KLAARTJE.

Relykjes.

VREDERYK.

En hoe met jou Maiken? je bint zulken goen vrouw.

MAIKEN.

Ja, zo passelyk: 'k zou altemet wel goet wezen, as men 't 'er na maakten
Alles wil zo niet ezeit wezen.

VREDERYK.

Wel hoor: om dat we allebei zo haakten:
Jy na je mans beterschap, en ik na ons houwelyk
Met Klaartje. zo heb ik nou alleding trouwelyk
Beschikt, als ezeit was. de mannen zellen hier komen,
En spreken jou zelfs: want ze schynen te schromen,
Of ik ook een part zocht te spelen aan je man.
Daerom willenze het van jou eerst horen. en dan
Heb ik 'et belooft te vreden te stellen.
Maar Klaartje, zou jy 'er je zelf ook in quellen?

KLAARTJE.

Wat zel ik zeggen? 't is myn vader, maar 't doetme zulken verdriet.
Lieve Vrederik, dat men moeder zo veel droefheid aan hem ziet,
Ik kan 'et je niet uitspreken, ik mach 'r wel lyen,
Terwyl ik zie dat het licht tot zyn beterschap zou kunnen gedyen.

VREDERYK.

Maar is hy inderdaat al zulken bolwurm als j'er van opgeeft?

MAIKEN.

Och! je hebt van je dagen zulken kaerel niet beleeft.
Ik hebt je noch niet half ezeit, men goe knecht, dat vechten, dat vechten.
Dat valt me zo zuur, wat het hy van zen leven niet al parten uit gaen
rechten?
Dat je wist, hoe wel datwe gezeten hadden toen ik hem eerst kreeg?
We hadden een brave schoenmakers winkel op, in de halsteeg;
In we hadden zulke nering, zulke nering, ik kantje niet zeggen.
Het vloeidender in huis, maar altyd mosten wy achter leggen,
Deur dat vechten, en deur dat zuipen: dan in de kroeg, dan op de wacht;
Dan ereis op straet: het was hem evenveul, of het dag was of nacht.
Dat duurden dan dikwils ien hiele week achter malkander;
Dan teugen een Sinjeur, dan teugen een brakje, en dan weer teugen een
ander.
't Scheelden hem niet, al had'et teugen zen eigen vaar eweest.
Hy was dikwils hiel uitelaeten, hy leek wel een wild beest.
Maar as ikje ezeit heb, 't is nou noch wel zo goet as van te voren.
Want sedert dat hy die snee in de bek kreeg, het hy 'r versworen.
Met messen te vechten: dat hy eerst altyd placht te doen:
Daer het hy zo mennigen reis an de Schout veur moeten bloen.
Dan most ik em ereis 's nachts uit de kortegaard halen.
Dan most ik ereis zo veul sluitgeld in de boeyen betalen.
En 't is men ook wel ebeurt dat ik 'er hem een week of twee zitten liet;
Wat zou ik doen? ik docht, terwyl hy daer zit zo vecht hy niet.
Kon me 't hem hier me zo ver krygen, dat me hem dat vuistevechten mee of
k