't vechten schier beginnen te verleeren.

MAIKEN.

_terwijl zy zyn hooft met brandewyn nat, en noch een pleister daar op
leit._

Ja, was dat waer.

IX. UITKOMST.

HILLEBRAND, VECHTER,
MAIKEN, KLAARTJE,
VREDERYK.

HILLEBRAND.

Wel fijnman, ik mach jou wel wachten an de schuit.
Nou isze weg, is 't nou wel? schobbejak?

VECHTER.

Wel, ouwe guit,
Wat schort jou te schobbejakken?

HILLEBRAND.

Men mag zulke vlegels wel werk langen.
Nou bin ik ien hielen dag ten achteren.

VECHTER.

O vent: waerje over tien jaar ehangen,
Zo had ik nou om jou werk zo veul slagen niet ehad.
En spreekje nog een woort, ik veter jou ook wel ereis naeje gat.
En hael myn haer weer. veur jou hoef ik niet te vrezen.

HILLEBRAND.

Weetje dat al wel vriend? ik plecht in myn jonge tyd al mee een
haan te wezen:
En ik loof, dat 'et myn noch niet hiel vergeten is, al heb ik
'et in lange tyd niet edaen.

VECHTER.

Wel ouwe rammelaer, jy vechten? ik zouje tot stront slaen.

HILLEBRAND.

Kom, kom, ik moet jou dat stout spreken ereis verleeren.
Hoe wilje maar? mit 'et mesjen, of mit vuisten? ik moetje ereis ostineeren.

VECHTER.

Neen, neen, de duivel, neen, met gien mes, men vrint,
Dat heb ik verzworen.

HILLEBRAND.

O ho! men dunkt datje bang bint.
Kom, dan moet ik je ereis met vuisten nae je gat veteren.

_en vat hem aan._

VECHTER.

Hou op, kaerel, je slaetme te schanden.

HILLEBRAND.

Ik kan 't niet beteren.
't Is je eige schult.

VECHTER.

O! o! o!

HILLEBRAND.

Hou je bek.

VECHTER.

Help. hel....

HILLEBRAND.

Leg stil, zeg ik. hou op een aar tyd weer ouwe lui veur de gek.

VECHTER.

Help wyf: Klaartje help: ik zel men leven niet meer vechten.

MAIKEN.

Ja, kan hy zo veul mit zen slaen uitrechten,
Hy slae dan vry tot morgen toe.

VECHTER.

Ik belooftje, as hy maar ophoud, ik bin 't nou zeker al moe.

MAIKEN.

Hoe lang zel 't duuren?

VECHTER.

Al myn leven.

HILLEBRAND.

Magze 'r wel op vertrouwen?

VECHTER.

Jaze, waarachtig.

HILLEBRAND.

Wel ik zel dan ophouwen;
Maar....

VECHTER.

Me leven niet, men leven niet meer. _Hilleb. binnen._
De drommel! wat doenme myn lyf, en me kop, en men bakkes zeer.
Heb ik 'et noit ehad, zo heb ik nou myn bekomst ekregen.
Lieven tyd, men armen, 't is ofze hondert pond wegen;
Maar de zyne wogen noch meer: dat heb ik wel evoelt.
Ik verzekertje, die drie tornen hebben me myn vechtlust ekoelt.