Was 't aars niet? dat mag eze zelver doen; maar had 'et ien
kansje te beduyen ehad,
Ik had 'er noch wel ereis op ezocht.

MAIKEN.

Maar man! wat praat is dat?
En daer is al twe driemaal volk deur de brug evaren.

VECHTER.

Ze maakten gien questy, dedeze ook?

MAIKEN.

Wel! zelje dan jou leven niet bedaren.

VECHTER.

Zou jy myn dat vragen? of ik bedaren zou.
Kom, vecht zelf mit men: of je krygt dadelyk een klouw.

MAIKEN.

Wel, myn lieve man, wat praat is dat? ai, gae jy in 't pothuis.

VECHTER.

Niet te temen.
Zeg ik: hebje allien gien kans, je meugt Klaar te baat nemen.
Ik wil toch vechten, zie daer.

MAIKEN.

Ai, man.

VECHTER.

O, slae, of ik slae.

VREDERYK.

Nou is 't tyd dat ik myn volkje waerschuwen gae.

VI. UITKOMST.

HILLEBRAND, VECHTER, MAIKEN,
KLAARTJE, VREDERYK.

HILLEBRAND.

Hou, schoenlapper, wilje ien vrachtje kruyen?

VECHTER.

Een vrachje kruyen? waer moet 'et wezen? 'k wou hem liever wat ofbruyen.

HILLEBRAND.

An de Haagse schuit; maar binnen ien quartier.

VECHTER.

't Is wel.

HILLEBRAND.

Maar, niet te verzuimen, je moet 'et halen, hier
Over in de straet, daer die luiden daer staen en praten.
Zieje 't?

VECHTER.

Ja, ja, 'k zie 't wel.

HILLEBRAND.

Maar ... je moest me niet wachten laten.

VECHTER.

Ik zelje tyds genoeg by wezen, of 't moest wezen dat ik een buitkansje
kreeg.
Dat 's te zeggen, dat ik teugen de ien of de aar moest vechten onderweeg.

_Vechter binnen._

VREDERYK.

Hillebrand, dat elk nou oppast.

HILLEBRAND.

Zorg jy niet.

VREDERYK.

Nou zelt wel lukken;
Maar Maiken, wie hoordender zen leven van zulke stukken?
Wat kaerel is dat!

MAIKEN.

Ja, nou hebje 'r zelfs ehoort.

VREDERYK.

Och Klaartje lief! ging ons houwelyk toch nou ereis voort:
Ik verlang 'er zo na, ik kantje niet uitspreken.
Dat men altyd juist in de iene zwaerigheid, of in de ander moet steken,
Dat is wel verdrietig. dat je vader ommers nou zoo wonderlyk niet en waar,
Dan was alle ding wel, en ons hylik was klaar.

KLAARTJE.

Ja Vrederik, dat hy ook zo niet eweest was, je had me nou niet ekregen;
Ik had al over vier jaar etrouwt eweest, maar dat hiel het tegen.
Daer vryden een Bontwerker nae men, en het was wel een fraai borst;
Maar zyn Besje was 'er zo teugen, dat hy hier niet komen dorst,
En dat allien om myn vaars vechten. en zo quam 't dat het niet ebeurt is.

VREDERYK.

Dan is het noch a