t*. quae res eo maiore cum cura tractanda est,
quod nostra ratio ab opinione iam inueterata et omnium fere
animis adfixa discrepat. *Athenodorus duas ... inferior inter
se*. sed hoc mediae prosodiae satis, quo quis sciat esse
quaerendam. ceterum qui hanc ignorant, 'quia sola nouerunt,
quae scholis studuerunt, non sunt culpandi. sed nec
magistros, qui tres solas demonstrant, erroris arguerim, si
modo hoc docendi causa faciunt, cum ipsos quarta non lateat.
tres prosodias in usu esse scire oportet, *media* autem *quae
... inesse significat*. mediae uero cuius nunc usus non
habetur, notam non ponimus, quia neque a maioribus accepimus
neque fingere possumus. *ordo in accentibus ... non recipit*,
non tamen setius est aliquis (_an_ alius?) prior natura quam
alius, non secus atque in litteris euenit. nobis de accentu
_dicturis non_ longitudo tractanda est, _uerum_ (accentu
longirido tractandum est ue _cod._) altidudo, quae tamen
liquido cognosci non potest, nisi longitudinis quoque ratio
habeatur. in eius enim aliqua parte esse debet id quod
altissimum est. denique cum uerbum enuntietur, aliqua in eo
syllaba necessse est summum illud uocis fastigium possideat,
sed quae potissimum sit, ea monstrari non potest, nisi per
temporum syllabarumue numerum, qui proprie longitudinis est,
quapropter etsi metricis uidetur syllabarum naturam * ad
rhythmicos solos pertinere temporum denumerare interualla,
tamen, quia titulus propositi utramque flagitat cognitionem,
ne quid quod ad discendos accentus pertinet deesse uideatur,
de uerbi longitudine dicendum est, ea sola adtingentes, quae
operi necessaria uidebuntur. *longitudo uerborum ... syllabis
finiunt*. neque enim refert, tempus in syllaba esse an in
tempore syllabam dicamus, dummodo discendi causa concessum
est eam moram qua breuis syllaba dicitur, unum et breuissimum
tempus uocare, qua uero longa profertur, duo tempora
appellare, ipsa cogit natura, cum loquimur. breuem
monochronon, longam dichronon appellamus. duo enim longa
syllaba habet tempora, positionis et naturae, breuis naturae
habet tantum (unum?) modo. Terentius rhythmis scribit
comoedias uel Plautus. Prisc. de accentib. p. 519, 25:
accentus est certa lex et regula ad eleuandam et deprimendam
syllabam uniuscuiusque particulae orationis, qui fit ad
similitudinem elementorum litterarum syllabarumque, qui etiam
tripertito diuiditur, acuto graui circu