ad Lit. i. 14. v. 5.
et sup. ad c. 20. p. 238. n. 328.

[332] Factae itaque creaturae motibus coeperunt currere tempora; unde ante
creaturam frustra tempora requiruntur, quasi possint inveniri ante tempora
tempora. Motus enim si nullus esset, vel spiritalis vel corporalis
creaturae, quo per praesens praeteritis futura succederent, nullum esset
tempus omnino: Moveri autem creatura non utique posset, si non esset.
Potius ergo tempus a creatura, quam creatura coepit a tempore, utrumque
autem ex Deo. Aug. de Gen. ad Lit. l. v. c. 5.

[333] Cum divinos libros legimus, in tanta multitudine verorum
intellectuum, qui de paucis verbis eruuntur, et sanitate fidei Catholicae
muniuntur, id potissimum eligamus, quod certum apparuerit eum sensisse quem
legimus. Si autem hoc latet, id certe quod circumstantia Scripturae non
impedit, et cum sana fide concordat. Si autem et Scripturae circumstantia
pertractari et discuti non potest, saltem id solum quod fides sana
praescribit. Aliud est enim quid potissimum Scriptor senserit non
dignoscere, aliud a regula pietatis errare. Si utrumque vitetur, perfecte
se habet fructus legentis. Si vero utrumque vitari non potest, etiam si
Scriptoris voluntas incerta sit, sacrae fidei congruam non inutile est
eruisse sententiam. Aug. de Gen. ad Lit. l. i. fin.

[334] a Vid. l. i. s. 2. et n. 7. p. 2.

[335] Nec faciendis eguit, qui factis non eget. Aug. c. adv. Leg. et Proph.
l. i. c. 4.

[336] Ille quippe servitute nostra non indiget, nos vero dominatione ejus
indigemus, ut operetur et custodiat nos; et ideo verus et solus est
Dominus, quia non illi ad suam, sed ad nostram utilitatem salutemque
servimus. Aug. de Gen. ad Lit. l. viii. c. 11.

[337] Creatura, quamquam spiritalis et intellectualis et rationalis, potest
habere informem vitam.--Aversa enim a sapientia incommutabili, stulte ac
misere vivit, quae informitas ejus est. Formatur autem conversa ad
incommutabile lumen sapientiae, quod est verbum Dei. A quo enim existit ut
sit, utque vivat, ad illum convertitur ut sapienter et beate vivat. Aug. de
Gen. ad Lit. l. i. c. 5.

[338] Quod cum ita sit, huic naturae, quae in tanta excellentia creata est,
ut licet ipsa sit mutabilis, inhaerendo tamen incommutabili bono, id est,
summo Deo, beatitudinem consequatur, nec expleat indigentiam suam nisi
utique beata sit, eique explendae non sufficiat nisi Deus; profecto non
illi adhaerere vitium est. Aug. de Civ. Dei, l. xii. c. 1.

[339] Quid "montibus