ngrediturque iter; hunc denso circum undique ferro
Agmina funduntur, strictisque hastilibus horret
Omne solum, et tremulus telorum it ad aethera fulgor.
Corripuere viam celeres: jamque alta Damasci
Maenia cernuntur, raraeque ex aequore turres.
Laetatur spectans, immensaque pectore versat
Funera, sanguineumque videt fluere undique rivum,
Invisamque una gentem miscere ruina
Posse putat: summa veluti de rupe leaena
Sopitas prospectat oves, ubi plurima toto
Incumbit nox campo, illunemque aethera condit.
Haud aliter furit, et flammantia lumina torquens
Talia voce refert: "Magni regnator Olympi,
Ultricem firma dextram, justoque furori
Annue, et ipse novam spira in mea pectora flammam.
Robora da gladiis insueta, adde ignibus iras,
Sic ego templa tua et sacros spernentia ritus
Pectora confundam; fausto sic numine laetus
Relliquias vincam sceleris: vastam ipse ruinam
Aspicies, pater, et stellanti summus ab arce
Accipies gemitus morientum, et fulmine justum
Confirmabis opus: laetabitur aethere toto
Sancta cohors, magnique ibunt longo ordine patres
Visuri exitium, et pravorum fata nepotum!"

Dixerat; interea medium Sol attigit orbem,
Et totum jubar explicuit: quum creber ad auras
Auditur fragor, et volucres per inania coeli
Hinc atque hinc fugiunt nubes: dant flumina murmur
Insolitum, vastaeque tremunt sine flamine sylvae.
Obstupuere omnes: subito quum lumine nimbus
Signat iter coelo, et radiis totum aethera complet:
Collesque fluviique micant, pulsisque tenebris
Laetantur sylvae: veluti quum Luna coruscam
Extendit per aperta facem. Sacer erubuit Sol,
Agnovitque Deum, densisque recessit in umbris.
Attoniti siluere viri, manibusque remissis
Sponte cadunt tela: insolito ferus ipse timore
Diriguit ductor, stravitque in pulvere corpus.
Quum subito nova vox, mille haud superanda procellis,
Excidit, et juveni trepidantia pectora complet:

"Quo gressus, vesane rapis? quaeve effera menti
Impulit infandum dementia inire laborem,
Et gentes vexare pias? Huc flecte superbos,
Huc oculos; ego sum, quem vana fraude lacessis,
Tartarei domitor regni, prolesque Tonantis.
Flecte viam ventis, mota quate littora dextra,
Siste maris cursum, aut medio rape sidera coelo;
Non tamen hoc facies; neque enim gens concidet unquam
Nostra, nec humani patiet