da, gxi.

ELLA RENTHEJM
Estas por _via_ sanstato, ke mi estas zorgema.

BORKMAN
Hohoho! La sanstato de mortinto! Mi devas priridi vin, Ella! (Li iras
pluen.)

ELLA RENTHEJM
(post lin; tenas lin firme) Kion vi diris, ke vi estas?

BORKMAN
Mortinto, mi diris. Cxu vi ne memoras, ke Gunhild diris, ke mi nur
tenu min trankvila, _tie_ kie mi kusxas?

ELLA RENTHEJM
(decide jxetas la mantelon sur sin) Mi iros kun vi, John.

BORKMAN
Jes, ni du, ni apartenas unu al la alia, ni, Ella. (iras pluen) Venu
do!

(Dume ili atingis al inter la arbetaro maldekstre. Tiu kasxas ilin
pli kaj pli, tiel ke ili fine ne vidigxas. La domo kaj la korto
malaperas el la vido. La pejzagxo, kun deklivoj kaj altejoj,
malrapide kaj dauxre sxangxigxas, kaj farigxas pli kaj pli
sovagxa.)

VOCXO DE ELLA RENTHEJM
(auxdigxas de ene en la arbetaro dekstre) Kien ni nun iras, John! Mi
ne rekonas la lokon cxi tie.

VOCXO DE BORKMAN
(pli alte) Tenu vin nur en la negxaj spuroj post mi!

VOCXO DE ELLA RENTHEJM
Sed kial ni do devas iri tiel alten!

VOCXO DE BORKMAN
(pli proksime) Ni devas supreniri la turnigxan vojeton.

ELLA RENTHEJM
(dauxre kasxita) Ho, sed mi baldaux ne plu kapablas.

BORKMAN
(cxe la arbarrando dekstre) Venu, venu! Nun ni ne estas fore de la
elvidejo. Tie staris benko en antauxa tempo --

ELLA RENTHEJM
(venas el inter la arbetoj) Cxu vi memoras gxin?

BORKMAN
Tie vi povos ripozi.

(Ili atingis antauxen sur etan, altan, malferman ebenajxon en la
arbareto. La vojeto altigxas abrupte malantaux ili. Maldekstre,
profunde malsupre, estas vasta pejzagxo kun fjordo kaj altaj foraj
montodorsoj unu super la alia. Sur la ebenajxo maldekstre estas morta
pino kun benko sube. La negxo kusxas dike sur la ebenajxo.)

(_Borkman_ kaj post li _Ella Renthejm_ de dekstre pene vadas tra
la negxo.)

BORKMAN
(haltas cxe la profundejxo maldekstre) Venu jen, Ella, kaj vi
vidos.

ELLA RENTHEJM
(apud li) Kion vi volas montri al mi, John?

BORKMAN
(montras eksteren) Vidu kie la lando kusxas libera kaj malferma por
ni -- vaste etende?

ELLA RENTHEJM
Tie sur la benko ni ofte sidis pasinte, -- kaj rigardis ankoraux pli
kaj pli foren.

BORKMAN
Estis lando de revoj en kiun ni tiam rigardis.

ELLA RENTHEJM
(kapsignas peze) La reva lando de nia vivo gxi estis, jes. Kaj nun
tiu lando estas negxkovrata. -- Kaj la maljuna arbo estas morta.

BORKMAN
(ne sxin auxskultante) Cxu vi povas videti la fumon de la grandaj
vaporsxipoj tie sur l