reide in weerwil van het sussen
der over haar gebogen minne.

"Gaat het nog steeds niet beter?" vroeg Alexei Alexandrowitsch.

"Zeer onrustig," antwoordde de kindermeid.

"Miss Edwards denkt, dat de minne geen voedsel genoeg heeft."

"Dat geloof ik ook, Alexei Alexandrowitsch."

"Waarom zeg je dat dan niet?"

"Wien zou ik het zeggen? Anna Arkadiewna is immers nog altijd ziek,"
antwoordde de dienstmeid verdrietig.

Zij was een oude dienares des huizes. Alexei Alexandrowitsch meende in
haar eenvoudige woorden een toespeling op zijn toestand als echtgenoot
te vinden.--Het kindje schreide nog sterker; de meid nam het van
de minne over en wiegde het, terwijl zij de kamer op en neer ging,
in haar armen.

"De dokter moet de minne onderzoeken," zeide Alexei Alexandrowitsch.

De oogenschijnlijk gezonde en bloeiende minne, bevreesd dat zij
ontslagen kon worden, mompelde iets, terwijl zij haar borst verbergde,
en lachte verachtelijk over den twijfel aan haar overvloed van
melk. Ook in dien lach zag Karenin een spotten met zijn toestand.

"Arm kind," zeide de dienstmeid, terwijl zij het al op en neer gaande
tot rust zocht te brengen.

Alexei Alexandrowitsch nam plaats op een stoel en keek met deelnemende
uitdrukking toe. Toen het kind eindelijk in zijn wiegje gelegd en het
kussen door de meid terecht geschikt was, stond Alexei Alexandrowitsch
weder op en naderde, behoedzaam op de teenen gaande, de wieg; hij zag
het kind een poos zwijgend en met dezelfde uitdrukking van medelijden
aan, toen verhelderde zich zijn voorhoofd en hij verliet de kamer.

In de eetkamer gekomen, schelde hij en beval den dienaar, den dokter
te halen. Hij ergerde zich over zijn vrouw, dat zij zich zoo weinig om
het kind bekommerde, en derhalve overwon hij zich en ging naar haar
kamer. Terwijl hij over het dikke tapijt de deur naderde, werd hij
zonder het te willen getuige van een gesprek, dat hij niet begeerde
te hooren.

"Als hij niet ging vertrekken, kon ik uw weigering begrijpen. Overigens
schijnt uw man immers boven dit alles verheven te zijn," hoorde hij
vorstin Betsy zeggen.

"O, niet om mijn man, maar om mijns zelfs wil! Spreek zoo
niet!" antwoordde Anna's opgewonden stem.

"Maar ge moet toch zelf wenschen van een man afscheid te nemen,
die zich om u wilde doodschieten."

"Juist daarom wil ik het niet...."

Alexei Alexandrowitsch bleef met verschrikt, schuldig gelaat staan en
wilde weer terugkeeren. Maar hij bedacht, dat dit zijne