umpent, promis; quo ritu saepe puella
Sub cinere hesterno sopitos suscitat ignes.
Te dominum agnoscit quocunque sub aere natus:
Quos indulgentis nimium custodia matris
Pessundat: nam saepe vides in stipite matrem.
Aureus at ramus, venerandae dona Sibyllae,
Aeneae sedes tantum patefecit Avernas;
Saepe puer, tua quem tetigit semel aurea virga,
Et coelum, terrasque videt, noctemque profundam.

Ad te, doctissime Delany,
Pulsus a foribus Decani,
Confugiens edo querelam,
Pauper petens clientelam.
Petebam Swift doctum patronum,
Sed ille dedit nullum donum,
Neque cibum neque bonum.
Quaeris quam male sit stomacho num?
Iratus valde valde latrat,
Crumenicidam ferme patrat:
Quin ergo releves aegrotum,
Dato cibum, dato potum.
Ita in utrumvis oculum,
Dormiam bibens vestrum poculum.

Quaeso, Reverende Vir, digneris hanc epistolam inclusam cum versiculis
perlegere, quam cum fastidio abjecit et respuebat Decanus ille (inquam)
lepidissimus et Musarum et Apollinis comes.

Reverende Vir,

De vestra benignitate et clementia in frigore et fame exanimatos, nisi
persuasum esset nobis, hanc epistolam reverentiae vestrae non
scripsissem; quam profecto, quoniam eo es ingenio, in optimam accipere
partem nullus dubito. Saevit Boreas, mugiunt procellae, dentibus invitis
maxillae bellum gerunt. Nec minus, intestino depraeliantibus tumultu
visceribus, classicum sonat venter. Ea nostra est conditio, haec nostra
querela. Proh Deum atque hominum fidem! quare illi, cui ne libella nummi
est, dentes, stomachum, viscera concessit natura? mehercule, nostro
ludibrium debens corpori, frustra laboravit a patre voluntario exilio,
qui macrum ligone macriorem reddit agellum. Huc usque evasi, ad te, quasi
ad asylum, confugiens, quem nisi bene nossem succurrere potuisse,
mehercule, neque fores vestras pultussem, neque limina tetigissem. Quam
longum iter famelicus peregi! nudus, egenus, esuriens, perhorrescens,
despectus, mendicans; sunt lacrymae rerum et mentem carnaria tangunt. In
via nullum fuit solatium praeterquam quod Horatium, ubi macros in igne
turdos versat, perlegi. Catii dapes, Maecenatis convivium, ita me pictura
pascens inani, saepius volvebam. Quid non mortalium pectora cogit Musarum
sacra fames? Haec omnia, quae nostra fuit necessitas, curavi ut scires;
nunc re experiar quid dabis, quid negabis. Vale.

Vivitur parvo male, sed canebat
Flaccus ut parvo bene: quod negamus:
Pinguis et laute saturatus ille
Ridet inanes.

Pace s