in
bet wiel geduwd, bet deurtje weer gesloten; en, onder de machinale
pooten-beweging van den hond over den ronden planken-bodem, begon
het wiel te draaien, terwijl daarbinnen in bet achterhuis, de
boterkarn aan het klutsen ging.

--O! comme c'est curieux!" riep Leontientje, door het
grappig-eigenaardige der uitvinding verrast.

--N' is pas?" glimlachten Belzemien en Standje, gelukkig over haar
verrassing.

Langzaam aan wentelde vlugger het rad, den hond, die reeds begon te
hijgen, ook machinaal, onder het harder klutsen van de boterkarn in
't achterhuis, tot vlugger trappen dwingend. Maar eensklaps jankte hij
en wipte, als onder een zweepklap, half op.

--Ooo! woarom schriemt hij?" vroeg Leontientje meewarig.

De broeders moesten even lachen en Standje legde 't haar uit:

--'t Es dat bij 't hekel in zijn gat voelt! Zie-je wel, die planke
doar, mee ijzere peunten, achter zijne steirt. Van as hij wa
vertroagd geroakt bij achteruit en de peunten stekken in zijn vel."

--Oh! comme c'est cruel!" klaagde Leontientje haast verwijtend.

--Me non, me non, hij 'n moe moar 'n beetsen opletten, zei Belzemien.
"Ne kier dat hij de goejen trampel het, 'n roaken de peunten hem nie
meer oan."

--Moar woarom es da neudig?" vroeg Leontientje.

--Wel, omdat hij anders nie veurt 'n zoe wirken. Hij zoe van langs
om troager leupen en de kirn zou eindelijk blijve stillestoan."

--Och, en hoe lank moet hij azeu trampelen?" vroeg Leontientje, nog
steeds meelijdend.

--Da es noarvolgens dat de kirn vroeg of loat af es: vijf koartiers,
'n uur en half almets."

--Ach!... en zonder iene kier te rusten?"

--Natuurlijk; van os er hij uitschiedt, krijgt hij weere 't hekel in
zijn vel."

--Och...!"

--Joa moar 't 'n es zeu irg niet of da ge wel mient, ieffreiwe,"
glimlachte nu ook Bruuntje, die nog even bij het wiel was blijven
stoan. "Dat hij ne kier nen achternoene nevens mij in de schure
moest stoan desschen, hij zoe al anders piepen."

--Pauv' bete,". jammerde niettemin Leontientje, den blik strak op
den aldoor trappelenden hond gevestigd.

Maar het leek werkelijk of het toch wel iets minder akelig was dan
zij eerst dacht. Heel gelijkmatig wentelde nu 't groote wiel in het
gekadanseerde klotsen van de karn onder zijn trippelende pooten
door, en de punten van het hekel raakten hem langs achter niet meer
aan. Baron had blijkbaar den gewonen "goejen trampel" gevonden.
Alleen zijn roze bek vol scherpe, witte tanden hing angstig