e hield en heel
veel op hem knorde en over hem met hare klanten babbelde. Sieska
heette zij.

--Sieska, keunt-e gij euk, gelijk "den Binder", teuveren?" kwamen de
jonge kerels haar soms plagen. En dan stoof het er op los,:

--Gie sloebers! Gie deugenieten! Watte! Zij-je nie beschoamd:
treffelijke meinschen durve komen affronteeren in ulder eigen huis!
Ala! Hoast ulder ziere buiten as ge moar doarveuren 'n komt!

Dat verwijt van tooverij, dat als een vloek (niemand wist wie het
voor 't eerst over zijn tong had laten gaan) op 't leven van "den
Binder" drukte, vergalde en kwelde ook onophoudend Sieska's eigen
leven. Want,--en dat was wel het aller-ergste,--ook zij geloofde
dat "den Binder" met den duivel omging en kon tooveren; en telkens,
na zoo een of andere plaagscene met de straatjongens of de buren,
overstelpte zij het ongelukkig ventje met de scherpste en de
razendste verwijten.

--O! gien dwoazen, dwoazen loeder!" hoorden de buren haar dan woedend
krijschen. "Gie stommerik! Gien ezel! Wa veuren plezier keunt-e doar
nou in hen as ge de meinschen beteuvert, as ge de koeploage in de
stallen brijngt, of as ge kleine kinders die ou niets misdoan 'n hen
doe ziek worden en stirven! In 't kot moesten z' ou steken! ou leven
lank in 't kot! gie kalf woar da ge stoat! Joa moar, wach moar! T'n
zal azeu nie blijven duren! Past op, keirel! De boeren woaken op ou
en ze zillen ou omverre steken mee ulder vurke, lijk ne roazenden
hond, en ge zilt tot in der ieuwigheid in d' Helle branden! En past
ou op, sloeber, da ge mij euk nie 'n beteuvert!

Eigenaardig was de houding van "den Binder" onder dien stormvloed
van verwijten. Hij trachtte zich niet te verdedigen; hij zei niet
dat het alles onzin was en maakte zich niet boos; hij stond daar
maar, roerloos en als 't ware machteloos geslagen, zijn
angstwekkende oogen strak ten gronde; en hij antwoordde slechts met
korte, doffe, afgehorte zinnetjes, altijd dezelfde, terwijl hij nu
en dan toch, in een bruuske opstandsbui, razend met zijn hiel tegen
den vloer stampte:

--Zwijg! zwijg! zwijg, zeg ik ou! Ge zij zot! ge zij zot! ge zij
zot!

Maar Sieska liet zich daardoor niet uit het veld slaan. Haar schrille
stem, die aanhoudend de zijne overschreeuwde, werd klagerig en
huilerig; zij viel aan 't zuchten en aan 't snikken, en eindelijk
moest zij haar verdriet ook buitenshuis gaan luchten. Zij kwam met
open deuren midden op de straat in 't spottend-grinnikend gepeupel
staan: en daar