vleeren aan!

--Mee zijn geiwene vleeren aan! Es 't oprech woar, Soarelke?

--Mee zijn geiwene vleeren aan! En te midden van 't jonk
Vreiwevolk...! Moar,... 't begost oavend te worden, en ons Hiere,
die kwoad wierd omda zijnen ijngel te lang wigbleef, zond hem ne
weerlucht uit den Hemel, dat hij seffens weere moest noar boven
komen.

--En Gabriel wig, zille! de lucht in!--Sente-Pieter stond al uit te
kijken. mee zijn sleuters in d'hand, geried om den Hemel te sluiten.
"'K peize da ge zil wel gekomen zijn, keirel; woar he-je gij zeu lank
gezeten?" vroag Sente-Pieter hem in 't binnenvliegen. Moar den
ijngel 'n hoa zelfs gienen tijd om t' antwoorden hij schiet hem
rechte noar den treun van onzen lieven Hiere, die nog altijd van
colere zat te weerluchten, en hij loat hem veur de trappen op zijn
kniens vallen en zegt:

"Pardon, lieven Hiere. 'K 'n wiste niet dat 't al zeu loate was!"

"'K geleuve da g'ou ginter geamezeerd het!" zegt onze lieven Hiere,
die eindelijk uitschiedt van weerluchten, als hij zijnen ijngel
ziet.

"Joa ik, lieven Hiere, 'k he mij doar oprecht goe geamezeerd: 'k zoe
liegen als ik anders sprak," zegt den ijngel Gabriel.

"En woarmee? Wa was er doar nou zeu amezant?" vroagt onze lieven
Hiere, die d'r nog altijd 'n beetse vies-gezind uitzag.

"Ooo, doar 'n he'je gij gien gedacht van, lieven Hiere!" zegt den
ijngel Gabriel. "'K he mij loaten neere valle tusschen Vijnck en
Oarseele, aan 't Muizenhol, en 't 'n he mij niet gespeten, zille!'t
Was doar kirmesse, en plezier en dansen, en eten en drijnken, en
sprijngen en leute moaken mee 't jonk vreiwevolk, enfin, de
gelukkigste meinschen die ge peinzen keunt."

"En vroegen ze noar mij niet? Wierd er van mij doar nie geklapt?"
vroeg onze lieven Hiere.

"Giene meinsch die van ou gesproken het, lieven Hiere," zei ijngel
Gabriel. "'T 'n wierd het doar van nie anders geklapt of van de
leute. Ala ge 'n keun nie geleuven hoe kontent en hoe gelukkig dat
die meinschen ginter zijn!"

Onze lieven Hiere 'n zei gien woord mier. 't Dacht den ijngel
Gabriel dat hij stijf kwoad zat. Hij begost nog ne kier of twiee te
weerluchten en te donderen. Toens deed hij den ijngel Gabriel tieken dat
hij moest zijn ander vleeren aan doen, goan eten en goan sloapen.

* * * * *

--Goed!--'n Week of viere doarnoar zat den ijngel Gabriel weere
mee zijn vleeren toe aan de voeten van onze lieven Hiere zijnen
treun te sloapen. Ons Hiere moakt hem