iam pacon?
Denova korektajxo montras krajone, kaj ecx tragedie, cxi tiujn
vortojn per tremanta mano: "post la fino de la milito".

La milito ne finis, sed lia vivo ja bona kaj pura. Cxiu spiro
farigxis turmento. Li devis ne kusxigxi, nur sidi aux stari. La
Rusa Revolucio, levigxinta sen mortigoj, donis al li novan
esperon. Li amis la popolojn de l' vasta imperio. Cxu ili scios
dauxre liberigxi interfrate kaj sensange, kiel komencite?

Printempo venis. Li pensadis multe, kaj skribadis urgxe. Nova
homaro devas organizigxi. . . . Sed kiom laciga nedormado! Kiom
turmenta la deviga sidado! Kiom dolora la batado de l' koro!

Ho, mia kor', ne batu maltrankvile,
El mia brusto nun ne saltu for!
Jam teni min ne povas mi facile,
Ho, mia kor'!

Ripozi, dormi ecx kelkajn minutojn! Unu tagon la kuracisto lin
permesis momenton. Estis la 14-a de aprilo 1917. Li etendigxis
sur kanapo. Al pordo la edzino akompanis la doktoron. Dume li
sentis sin pli bone. Fine iom da ripozo, tiom sopirita! . . .
Sed jam li eksufokigxis. Li volis voki. La vocxo haltis en lia
gorgxo. Jen alkuris la edzino. Sxi helpis lin residi. Ve! jam
cxesis bati tiu koro, batinta tiel forte por homaro. Jam venis la
ripozo liberiga.

Ho, mia kor'! Post longa laborado
Cxu mi ne venkos en decida hor'?
Suficxe! Trankviligxu de l' batado,
Ho, mia kor'!

En tago pluva, malhela, malvarma, la varsoviaj Esperantistoj
akompanis la cxerkon al tombejo. Malgxoje kantis poeto Belmont:

Ne venis Polujo kadavron honori
De filo pollanda, de monda sagxul' . . .
Ho kiel sangigxis en mi pola kor' . . .
Malricxaj Hebreoj nur venis post cxerko
Cxar mortis bonkora helpant' okulisto.

Al tiu vasta rondo familia, kies delegitoj cxiujare lin aklamis
en kongresoj, la landlimoj restis fermitaj. Nur kelkaj Poloj,
Grabowski, Belmont, germana sxipestro Neubart, povis diri
adiauxon en la nomo de tiu cxiulanda popolo, kiu lin amis kaj
priploris en la tuta mondo. De registaro, neniu. Honorigo, nenia.
Nur la amaso popola, la humila klientaro de l' hebrea kvartalo,
en siaj laborvestoj. Multaj junuloj dankemaj. Multaj geviroj
kortusxitaj.

Kiel enterigo de Tolstoj inter cxirkauxaj vilagxanoj, gxi estis
la plej alta, la plej tauxga simbolo. Efektive nur mortis la
homo, la viro 57-jara, la malricxa okulisto. Sed la granda verko
restis. Ankaux la inspiro el animo pura. Ne povas tio morti.
Malaperos la registoj, malaperos la malgrandaj granduloj, kiuj
lin igno