p
een droogje werden gelaten, daar de arm de Nad-i-Ali slechts weinig
water had.

Om op de geschiedenis terug te komen, het land werd na Tamerlan
bestuurd door den stam der Kejaniers, die voorgeeft, af te stammen
van de koninklijke familie der Achemeniden. Het hoofd was nu en dan
onafhankelijk, maar toen de dynastie der Saffaren haar hoogtepunt
van macht had bereikt, moest hij zich onderwerpen en erkende het
oppergezag van Perzie.

Toen Isfahan belegerd was geworden door de Afghanen, kwam Malik
Mahmoed, de regeerende vorst, te hulp met 10,000 soldaten, maar daar
de overweldigers hem het bezit van Khorassan hadden beloofd, liet hij
de koningsstad aan haar lot over. Kort daarna werd hij te Mesjed door
Nadir gevangen genomen, die zich op de eerste plaats begon te dringen,
en zijn erfgenamen, twee broeders, hielden een beleg van zeven jaren
uit op den Koeh-i-Khoya; maar zij verzoenden zich ten laatste met
den overheerscher en onderwierpen zich.

Bij den dood van Nadir Sjah werd het koninkrijk Afghanistan gesticht
door shah Ahmed, die geheel Oost-Perzie in bezit had, met Kain
en Seistan erin begrepen, provincies, die van Herat uit bestuurd
werden. De stam van de Kejani's verdween langzamerhand; op het eind der
18de eeuw werd de stam der Nahrvei's uit Beloetsjistan uitgenoodigd,
zich in Seistan te vestigen, om een tegenwicht te vormen tegen de
Sjahreki's en Sarbandi's.

Tegen 1850 werd Ali khan, het hoofd der Sarbandi's, schatplichtig
aan Perzie en verkreeg de hand der dochter van Bahram Mirza, een
bloedverwant van den shah. Doch deze werd overwonnen en gedood door
een van zijn neven Tadsj Mohammed, die eerst erkend werd, doch later
in de gevangenis geworpen, toen ontsnapte en verder een zwervend
leven leidde, dat hij te Quettah eindigde.

Daarna nam de perzische regeering geleidelijk Seistan in bezit en
begon de forten aan de overzij van de Helmand weer te bezetten. Maar
Sjir Ali, de beheerscher van Afghanistan trachtte dat te beletten,
en om een oorlog tusschen Perzie en Afghanistan te voorkomen, stemde
de britsche regeering erin toe, scheidsrechterlijk op te treden,
volgens het tractaat van Parijs.

Het was een moeilijk geval. De scheidsrechter had niet alleen
tusschen tegenstrijdige eischen te kiezen, maar moest ook den waren
_status quo_ vaststellen. Toen generaal Goldsmith echter inzag, dat
een volledige enquete onmogelijk was, kwam hij naar Teheran terug en
liet van daar zijn beslissing vallen, waardoor de Hel