er omme!" riep zij angstig en verbaasd.

"Hawel joa, 't es precies doarmee dat 't uitgekomen es!" hijgde moeder
van Dalen. "Van as Smul ondervonden het dat de pap verbrand was, het hij
heur loate leupen omdat hij sedert Alfons' deud zijn zinnen op ou
gesteld het! En 't Geluw Meuleken, die doarom kwoad geworden es, goa nou
heul den boel in 't dorp vertellen; en Vaprijsken, die zjaloes es, euk!"

"Wa leupen z' al vertellen?" vroeg Rozeke.

"Wel!... van ou en van hem! Ge 'n moet ou nie onneuzel geboaren! Ge
keun wel peizen, e-woar, wat da ze vertellen? O! 't es 'n schande! 'n
schande!"

't Was als een openbaringslicht dat plotseling voor Rozeke opging. Zij
voelde, met afschuw en schrik, het gansche laag gebabbel en geknoei dat
buiten haar om ging, en begreep aan welken vuigen laster zij weerloos
was blootgesteld. Zij trilde van verontwaardiging en woede, eensklaps
vast besloten er korte metten mee te maken.

"'t Es goed, moeder, 'k ben blije da 'k da amoal wete; d'er zal hier
gauwe goan veranderijnge komen," zei ze beslist; en als in krachtdadig
besluit kneep ze strak haar lippen op elkaar.

Na nog langdurig klagen en knorren en vitten ging moeder eindelijk weg,
en kort daarop kwam 't Geluw Meuleken van 't dorp terug.

Rozeke liet haar niet eens den tijd muts of mantel af te nemen.

"Es da woar, Meuleken," vroeg zij bruusk af, met bleeke, bevende lippen,
"es da woar dat-e gij moet ne kleinen hen van Smul?"

Het Geluw Meuleken, klaar om zich op haar zolderkamertje te gaan
verkleeden, bleef als versteend staan, 't ontsteld gezicht naar Rozeke
omgekeerd, den knop van de zoldertrapdeur in de hand. En voor ze zelfs
een enkelen klank tot antwoord had geuit, zag en begreep Rozeke
eensklaps alles: haar betrokken, bleek gezicht vol gele sproeten, de
angstig-verwilderde uitdrukking van haar oogen, het reeds zwaar-wordend
figuur; alles wat zij in haar diepe droefheid van de laatste tijden niet
gemerkt had, trof haar nu plotseling als een klap in het gezicht en zij
raasde, net als haar moeder, terwijl het Geluw Meuleken, zuchtend en
schreiend, de waarheid ook niet poogde te verbergen:

"'t Es 'n schande! 'n schande! Mij bedriegen in ploatse van mij t'
helpen in al mijn verdriet!--'K ha d'r al lank wa van in de goaten, moar
'k miende dat 't gedoan was!--Joa moar azeu 'n keunt g' hier nie
blijven, zille! Treiwen of hier wig!"

Het Geluw Meuleken hikte en snikte:

"Hij 'n wil nie treiwen, bezinne. Hij he mij bedrogen en nou