och iemand veur zorge, is 't ni waar?" "Ja," knikten de begijnen en
kwezels, waarvan er ook al tranen in de oogen kregen.

"Ge kunt nog altijd blijve," riep Pallieter, die de laatste gesp van
Beyaard's gareel sloot.

"Och," zei de pastoor tot Marieke, "'t zal mij zoo vare, zonder den
Bruur te zijn," hij schudde zijn hoofd en zuchtte.

"Kom," troostte Marieke, "zoe erg zal 't ni zijn, er is immers nog
Fransoe."

"'t Is tijd!" juichte Pallieter tot de voortlamenteerende Charlot. "Oep
de wage!" en hij sloeg den met hooi gevulden tweezak over zijn schouder.

"Wacht," zei de pastoor ontroerd, en hij gaf aan Pallieter en Charlot
een kruisken, hief zich op de teenen om aan de kinderen, die Marieke hem
toestak, er ook een te geven, en als Marieke hem ook haar voorhoofd
geboden had, zei hij: "Joenk moederke, 't is t'hope da ge zoe nen hiele
bieenkorf kinderen meugt bare. Vaarwel! God behoede elle," en toen
draaide hij zich om, en begon hardop te snikken en te weenen in zijn
rooden zakneusdoek.

Er kwam een aandoenlijke stilte, waarin enkel de veelvuldige
snikschokskes van den pastoor en de vrouwen zich lieten hooren.
Pallieter zou op den duur ook aan 't weenen gaan, maar hij riep lachend:
"Wie gaat er mee?... ge kunt misschien nog me e chineeske trijve!
Wie...." Er werd hier en daar een lach gehoord onder de begijnen en de
pastoor zei binnensmonds: "Altij dezelfde."

"Niemand?" vroeg Pallieter nog eens. "Gebod dan! Charlot zal 'k me ne
neger doen trijve, en dan zullen heur kindere begentjes weurre, zwerte
begentjes!"...

"Pallieter, Bruur, hijvd hoe!" zei de pastoor, en zij kusten malkander.
"Drinkt er e glasken oep!" riep Pallieter. "Wel twie," zei de pastoor.
Loebas baste van ongeduld. En ginder lagen de blauwe verten en de
wereld! Pallieter snakte er naar en riep: "Dju!" spijts Charlot, die nog
aan elke begijn en kwezel een hand wilde drukken.

En daar rolde de wagen voort! Een kind schreeuwde, en Marieke gaf het
hare volle, blanke borst.

"'k Gon mee! 'k gon mee!" riep Charlot, ze liet de begijnen staan, en
liep zoo hard ze kon den voortrijdenden wagen achterna. Pallieter, die
er nevens ging, hief er haar op, duwend tegen haar dik achterste, en
toen stak ze van achter door de huif haar rooden kop en knikte de
begijnen toe, die daar bijeen te roepen stonden en met hun zakneusdoeken
te waaien. De drie blinden staken hunnen stok om hoog in een verkeerde
richting. De pastoor zwaaide met zijn tikkenhaan en Pallieter d