likeinsche dagbladen
de scherpste veroordeeling uitspreken over de handelingen van De
Trobriand. Zijn wij in Frankrijk? zoo vragen zij. Is Grant een andere
Bonaparte? Zijn Emory en De Trobriand de gehuurde soldaten van een
bastaard keizerrijk? Worden wij reeds door een Caesar geregeerd, en
is het Witte-Huis een amerikaansch paleis der Tuilerien? Elk woord,
in den laatsten tijd door den President gesproken, wordt zorgvuldig
gewogen; en in de thans heerschende stemming is men zeer geneigd,
eene geheime bedoeling, een verborgen caesaristischen zin te vinden in
uitdrukkingen, die anders hoogstens als minder gelukkig gekozen zouden
zijn beschouwd. Daarbij komt dat Grant zelden gelukkig is in zijn
woorden. Hij weet dit, en zwijgt daarom liefst in tegenwoordigheid
van vreemden; maar de eerste magistraatspersoon van een groot land
moet toch nu en dan in het openbaar spreken en schrijven, en met
al zijne onbetwistbare bekwaamheden, is hij dikwijls zeer onhandig,
als hij zijn tong of zijne pen moet gebruiken.

Een flauw gerucht van de aarzeling en de vrees van den President
dringt door tot het hoofdkwartier, in het hotel Saint-Charles. De
adjudanten wenschen nog meer "energie", en Sheridan, nooit gewoon zijn
woorden vooraf te wegen, telegrafeert aan zijn vriend, den minister
van oorlog, aldus:

Nieuw-Orleans, 6 Januari 1875.

"Wil den President zeggen, dat hij zich niet ongerust behoeft te
maken over den staat van zaken hier. Ik zal de rust handhaven,
en dat is niet moeilijk, met de troepen en de zeemacht in en bij
de stad. Indien het Congres de leden van den Blanken Bond en van
andere soortgelijke vereenigingen, blanken of zwarten, tot bandieten
wil verklaren, dan zal elke verdere bijzondere wetgeving voor het
behoud der rust en der gelijkheid van rechten in de staten Louisiana,
Mississippi en Arkansas onnoodig zijn; en ik zal de uitvoerende macht
voor goed bevrijden van al de moeielijkheden, die zij tot dusver in
deze streken ondervonden heeft.

P.H. Sheridan."

Ave Caesar! Dank zij het leger en de vloot, zal geen enkele blanke
burger van Nieuw-Orleans zich durven roeren!

De leden van den Blanken Bond, die door Caesar tot bandieten
moeten worden verklaard, vormen te zamen de geheele blanke
bevolking--planters, advokaten, geneesheeren, bankiers, geestelijken,
grondbezitters, kooplieden, geleerden, industrieelen. Voor het
meerendeel zijn al deze mannen van engelsche afkomst. Wat Sheridan
verlangt, is niets minder, dan d